Rozdział 3 "Ciemność"

Zapukałam do drzwi. Usłyszałam zbliżające się kroki i rozmowę. To pewnie Jenna rozmawia przez telefon. Otworzyła.

- Tak, tak wiem będę! Świetnie, dzię… - ciotka zamarła z komórką przy uchu jak mnie zobaczyła – Elena mój boże!

Musiałam wyglądać naprawdę strasznie. W oczach ciotki widniało przerażenie, po czym zakończyła połączenie i włożyła telefon do kieszeni. Wpuściła mnie do środka i szybko zamknęła drzwi.

- Elena, boże, co się stało? Jesteś ranna? Kto ci to zrobił? Boże – panikowała, biegając dookoła w poszukiwaniu apteczki.

Drżącymi rękoma zdjęłam bluzkę, zostając w samym podkoszulku. Jenna opatrzyła moje rany i dała mi czyste ubrania. Potem zaczęła zasypywać mnie milionami pytań, a ja oszołomiona nawet nie słyszałam ich treści.

Chciała dzwonić nawet na policję, ale szybko odwiodłam ją od tego. Miałam dość na dzisiaj. Powlokłam się do łóżka, wcześniej zapewniając ciotkę, że czuję się dobrze i nic mi nie jest i że „Tak, tak porozmawiamy rano”. Nawet obiecała, że wypisze mi zwolnienie na jutro.

Weszłam do łazienki i nagle poczułam jak spadam w dół. Ocknęłam się na podłodze, z uczuciem jakby ktoś przed chwilą podciął mi nogi. Dotknęłam głowy. Nie ma krwi. Może się poślizgnęłam ? Dosyć na dziś. Wstałam ostrożnie z zimnej podłogi i chwiejącym krokiem doszłam do łóżka, po czym przykryłam się kołdrą i zamknęłam oczy. Nagle zadzwonił telefon. Już miałam otworzyć oczy, aby odebrać połączenie, ale nagle moje powieki zacisnęły się jak żelazne wrota i żadną siłą nie mogłam ich otworzyć. Zaczęłam się pocić ze strachu. Miałam już zawołać Jennę, ale zobaczyłam coś. W mojej głowie pojawiły się różne, dziwne obrazy. Były zamazane, więc niewiele widziałam. Jedynie co zauważyłam to ledwo majacząca się sylwetka kobiety, otoczona setkami osób z wyciągniętymi rękoma w jej stronę. Oni… wyglądali jakby rzucali jakieś zaklęcie? Nie wiem, sytuacja wyglądała jak te z bajek. Dobrzy pokonują złych. Ale po chwili kobieta upadła. Tłum się rozszedł. Ciemność. Myślałam, że to już koniec, ale myliłam się. Zmieniła się sceneria. Chyba był to grobowiec, bo ta kobieta leżała na kamieniu w jakiejś jaskini w białych szatach, skuta łańcuchami. Rozległ się huk i nastąpiła eksplozja.

Gdy dym zniknął, kobieta stała uwolniona i …żywa. Zerwane łańcuchy leżały u jej stóp, a odłamki skał usłały podłogę w grobowcu. Obraz momentalnie się wyostrzył. Widziałam ją dokładnie. Miała ciemną karnację, oczy ciemne, prawie czarne, ale miały w sobie coś kociego. Proste włosy sięgały jej do pasa, były czarne jak heban i jedwabiste. Jej biała szata była postrzępiona, ale ona stała prosto i uśmiechała się. Czułam się tak, jakbym stała naprzeciwko niej w tym grobowcu, a ona zabijała mnie tym uśmiechem. Poczułam duszności i nie mogłam złapać oddechu. Nagle ciszę przerwał  władczy i tajemniczy głos czarnowłosej.

- Ode mnie nie uciekniesz. Masz to co moje i musisz mi to oddać. Przeznaczenia nie oszukasz. Zegar tyka Eleno. To tylko kwestia czasu, nim się spotkamy.

Otworzyłam oczy i wzięłam gwałtownie oddech. Byłam wolna. Mogłam oddychać. Mogłam otworzyć oczy. Tylko co do cholery to było? Ten sen, a raczej wizja, była taka prawdziwa. Ten głos nadal siedzi i dźwięczy w mojej głowie. Chciałabym się go pozbyć, ale coś mnie blokuje. Przewróciłam się na bok i przyłożyłam policzek do poduszki. Co się ze mną dzieje? Poczułam senność. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam. Tej nocy śniły mi się koszmary…

***

- Idę biegać Jenna! – krzyknęłam i złapałam za klamkę. Byłam ubrana w buty sportowe, cienki podkoszulek i czarne legginsy. Moje zawsze rozpuszczone włosy, związałam w wysoki kucyk.

- Oszalałaś? Wczoraj wracasz do domu poobijana i poraniona, a dzisiaj idziesz biegać? – prychnęła ciotka, kręcąc głową.

- Muszę gdzieś wyjść, bo oszaleję, wolę biegać i nie myśleć o niczym, niż siedzieć na kanapie, jeść chipsy i myśleć o wszystkim – podsumowałam i wyszłam, zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć.

Dzisiaj postanowiłam biec inną trasą, przez niewielki las, obok rzeki i wrócić skrótem. Założyłam słuchawki na uszy, włączyłam najnowszą piosenkę Rihanny i ruszyłam biegiem. Zazwyczaj biegnę całą playlistę, która trwa 20 minut, ale wczoraj zgrałam sobie nowe utwory więc planuję dłuższy pobyt na świeżym powietrzu.

Piętnasta kawałek dobiegała końca, więc teoretycznie powinnam być nad rzeką, ale dopiero co wyszłam z lasu, a moim oczom ukazała się wielka posiadłość. Nie pamiętam, żeby wraz z końcem lasu stał tu jakiś budynek. Rozglądnęłam się dookoła i stwierdziłam, że się zgubiłam. Nie wiedziałam, gdzie jestem ani jak wrócić do domu, więc postanowiłam zapytać o drogę mieszkańców tego domu. Może nie trafię na jakiś zboczeńców, albo psycholi.

Zdjęłam słuchawki i wsadziłam je do małej kieszonki w legginsach. Gdy zapukałam do wielkich drzwi nie otrzymałam odpowiedzi, czy ktoś tam w ogóle mieszka. Już miałam schodzić po schodach i szukać szczęścia gdzie indziej, gdy nagle drzwi uchyliły się. W ich progu stał wysoki chłopak, o ciemnobrązowych, krótkich włosach i zielonych oczach. Był szczupły i wysportowany, a na jego twarzy zagościł lekki uśmiech.

- Witam, mogę w czymś pomóc? – zapytał grzecznie.

Hmm, z manierami – pomyślałam przez ułamek sekundy. Jednak nie czekając dłużej powiedziałam:

- Tak, zgubiłam się i nie wiem kompletnie gdzie jestem. Może powiesz mi jak dojść do Mystic Falls? Bo zgaduję, że twój dom stoi na jego obrzeżach.

- Tak, wejdź, zaraz pokażę ci na mapie w którym kierunku masz iść – odparł i zaprosił mnie ruchem ręki do środka.

Niepewnie przestąpiłam próg domu i jego wnętrze od razu zaparło mi dech w piersiach. Wszystko było urządzone „ ze smakiem ”, całość wydawała się być urządzona nowocześnie, a jednocześnie zachowywała elementy ze starszych epok.

Na podłogach leżały perskie dywany, większość mebli było z drewna, ale akcesoria wskazywały na to, że mieszkańcy tego domu lubią wygodę. Na środku wielkiego pokoju, który chyba pełni rolę salonu-chociaż nie zdziwiłabym się, gdyby okazał się salą balową, tylko, że trochę mniejszą- stała duża skórzana kanapa a po obu jej stronach stały dwie mniejsze. Naprzeciwko stał duży telewizor plazmowy i nowoczesne stereo. Tylko tą część domu widziałam, reszta pewnie kryła się dalej wzdłuż korytarza i na drugim piętrze, do którego prowadziły długie schody. Całość robiła naprawdę duże wrażenie. Mało brakowało, a stałabym pośrodku z otwartymi ustami, śliniąc się z zachwytu. Brunet schodził właśnie ze schodów niosąc w ręce mapę. Uśmiechnął się do mnie i rozłożył ją na stoliku.

- Jesteś tutaj, na północnych obrzeżach miastami. Żeby dojść do Mystic Falls musisz wrócić się na południe i iść lasem, aż się skończy i dojdziesz do głównej drogi prowadzącej do miasta. Idź wzdłuż niej i na pewno trafisz… A może cię podwieźć? – spytał po chwili.

- Nie, nie… Ruch dobrze mi zrobi. Dzięki! – powiedziałam z wdzięcznością i ruszyłam do drzwi. Chłopak kulturalnie otworzył je przede mną.

- Tak w ogóle jestem Stefan – przedstawił się.

- Elena – uśmiechnęłam się i stanęłam w progu – Do zobaczenia!

Pobiegłam truchtem tak, jak mi powiedział. Parę metrów od posiadłości zatrzymałam się i obejrzałam za siebie. Stefana już nie było.

Po 20 minutach biegu rzeczywiście trafiłam do Mystic Falls. Jenna wychodziła z siebie, martwiąc się przez ten cały czas, gdzie do licha się podziewam. Gdy mnie zobaczyła, głośno westchnęła.

- Nareszcie. Martwiłam się, że będzie powtórka z rozrywki. 

- Już raczej mi to nie grozi. W najbliższym czasie chcę jeszcze trochę pożyć i wybiłam sobie z głowy chodzenie nocą po cmentarzu – oznajmiłam, zdejmując buty i rozpuściłam włosy.

- Rozsądna decyzja. Zresztą bym cię nie puściła.

Miałam już coś powiedzieć, gdy za moimi plecami rozległo się pukanie.

- Otworzę – mruknęłam.

Przed drzwiami stała młoda, może trochę młodsza ode mnie, dziewczyna. Była niesamowicie blada, a z jej karnacją kontrastowały czarne włosy do ramion i niebieskie oczy. Stała z założonymi rękoma, żując gumę. Widać było, że jakaś…

- Jest Jer? – mruknęła niegrzecznie, przestępując z nogi na nogę, jakby czekała tutaj z 5 godzin.

Zmrużyłam oczy ignorując jej ton i bezczelność , po czym zawołałam brata.

- Jeremy ktoś do Ciebie!

Mój brat zaskakująco szybko znalazł się na dole. Nie widziałam jeszcze, żeby tak szybko reagował na wołanie.

- Hej Victoria – przywitał się i wyszedł na zewnątrz, aby z nią porozmawiać.

- No proszę, jakie maniery, nawet nie zaprosi do środka, tylko sam wychodzi na zewnątrz – prychnęła rozbawiona Jenna.

Weszłam na górę do swojego pokoju i zamknęłam drzwi. Z ciekawości wyjrzałam za okno i zauważyłam brata z tą dziewczyną rozmawiających centralnie pod moim oknem. Sprytnie. Tutaj Jenna ich nie zauważy, więc specjalnie tak się ustawili. Ukrywają się. Zauważyłam jak Victoria podaje mu jakąś przeźroczystą torebkę wypełnioną białym proszkiem. Jeremy szybko włożył pakunek do kieszeni i rozejrzał się nerwowo dookoła. Dziewczyna położyła mu rękę na ramieniu i posłała mu przelotnego całusa. Cofnęłam się w głąb pokoju. Cudownie, narkomańska miłość. Myślałam, że to Jer handluje narkotykami, a tu proszę, jaka niespodzianka. Pomyślałam, że będę miała na niego haczyk. Może to niezbyt siostrzane zachowanie, ale w końcu to dla jego dobra.

***

- Elena! – zawołała Jenna z salonu na dole.

Wieczorem zawsze siedziała na kanapie i oglądała wiadomości i nieraz zachęcała mnie do tego, abym jej towarzyszyła. Za każdym razem odmawiałam, bo po co? Mam wysłuchiwać jak politycy robią sobie przytyki? Zeszłam na dół i usiadłam obok niej.

- To coś ważnego? – spytałam, popijając herbatę.

- Popatrz – wskazała na ekran. Prezenter mówił o atakach zwierząt, które nasiliły się w ostatnim czasie. Nie potrafią dokładnie zidentyfikować jakie konkretnie zwierze czyni takie szkody. Ofiary są całkowicie wyssane z krwi.

- Nie słyszałam jeszcze nigdy o takim przypadku – odparłam zdziwiona. Jenna potaknęła.

- Może takie zwierzę chciało cię zaatakować tamtej nocy?

Przypomniałam sobie tamten wieczór. Białe, błyszczące kły. Ale to nie mogło być zwierzę. Przecież widziałam ludzką sylwetkę. Chociaż… może ze strachu miałam halucynacje, może te zwierzęta były na polowaniu i jedno odepchnęło drugie, aby przejąć jego zdobycz, czyli mnie. Śmiać mi się chce, jak wysuwam takie bezsensowne teorie.

- Tak, pewnie tak – powiedziałam bez przekonania. Ciotka najwyraźniej nie zauważyła wahania w moim głosie i kontynuowała swój monolog.  

- Masz szczęście, że udało ci się uciec. Od dzisiaj – zero wypraw wieczorem, czy nocą. Nie chcę uczestniczyć w kolejnych pogrzebach - powiedziała stanowczo.

W tej samej chwili do kuchni przemykał się Jeremy. Odwróciłam się w jego stronę i zeszłam z kanapy.

- Jer, musimy porozmawiać. 

***
Spokojnie, spokojnie Jenna może teraz was denerwować tym " matkowaniem " ale to się zmieni, nie będę nic zdradzać ^^ Elena stara się być matką dla brata, czyli powstaje błędne koło. Wytrzymajcie jeszcze trochę ^^ 
Nowy rozdział postaram się wstawić we wtorek.

Czytasz = komentujesz
5 kom = nowy rozdział