Rozdział 12 "Wszystko co kocham przepadło"

Muzyka * KLIK *

- Nie musisz za mną chodzić, nie potrzebuję przyzwoitki- warknęłam, nie odwracając się.

- Jak rzucisz się na kogoś, będziesz się obwiniać – przypomniał.

Obróciłam się gwałtownie i stanęłam naprzeciwko wampira. Posłałam mu ostrzegawcze spojrzenie, mając ciągle łzy w oczach, więc tak naprawdę nie wyglądało to groźnie, tylko żałośnie. Damon zrobił krok w moją stronę, cały czas bacznie mnie obserwując. Staliśmy teraz naprzeciwko siebie, nieruchomo niczym posągi w środku lasu. Promienie słońca przenikały przez korony wysokich drzew, rzucając na ziemi długie cienie. Stałam w samej koszuli, która ledwo co zakrywała moje uda, ale nie odczuwałam wstydu. Byłam przepełniona tysiącami uczuć, wszystkie zebrały się we mnie i ze zwiększoną mocą dawały we znaki, gotowe wybuchnąć. 

- Będę się obwiniać, bo co? Bo będę zabijać? Nienawidzę siebie! Jestem teraz jak ci seryjni mordercy, zabierający życie z zimną krwią. Oh, jest jedna różnica! Oni mają serce, mimo pozorów bijące. Ja.. - dotknęłam się w miejsce, gdzie powinno leżeć serce – Ja, jestem martwa. To ironiczne, że stoję tutaj pomimo tego, że powinnam leżeć w trumnie.

- Nie mów tak – pokręcił głową – Pomogę ci, nauczę cię jak się pożywiać, może obędzie się bez zabijania …

- Może nie będzie musiała tego robić – rozległ się głos zza pleców Damona. Stefan stał oparty o drzewo i z założonymi rękami wpatrywał się w brata.

- Sugerujesz, że będzie jeść zające? – czarnowłosy rzucił sarkastycznie, patrząc w stronę stojącego brata.

- Istnieją torebki z krwią, ale tak, może odżywiać się krwią zwierząt, jeśli będzie potrzebować odmiany.

- Odmiany – prychnął Damon i zawrócił się w stronę domu – Zobaczymy, jak długo pociągnie na twojej diecie cud. To będzie cud jak przeżyje.

Zniknął między rzędem drzew. Ta szybkość, nadal mnie przerażała, ale w głębi duszy lekko fascynowała.

- Naprawdę uważasz, że… to żywienie….? Uh, jak to brzmi – wzdrygnęłam się na myśl o piciu krwi.

Stefan zaśmiał się cicho.

- Wiem, że trudno to sobie wyobrazić, ale uwierz, teraz nie będziesz  mogła przestać myśleć o krwi. Początki są trudne, ale dasz radę. Jesteś silna – dodał cichszym tonem, łapiąc mnie za rękę. Spojrzałam mimowolnie na nasze splecione dłonie i uśmiechnęłam się pod nosem. Bałam się podnieść wzrok, obawiając się, że napotkam spojrzenie Stefana. Ostatnio zbliżamy się do siebie, ale dla mnie jest to bardzo krępujące i drugiej strony wstyd go tak ciągle odrzucać.

- Czy, echem, powinnam coś jeszcze wiedzieć o… wampiryzmie? – odchrząknęłam, dyskretnie wyplątując moją rękę z uścisku chłopaka.

- Opowiem ci w domu, chodź – zachęcił i tak jak jego brat, zniknął za drzewami. Stałam zdezorientowana w środku gęstwiny drzew, bojąc się znowu użyć nieświadomie tej szybkości.

Nawet nie wiedziałam jak to zrobić, wtedy to było przypadkowe. Wzięłam głęboki wdech i intensywnie myśląc o drodze przede mną, puściłam się biegiem. Nim zdążyłam pomyśleć, byłam już przed progiem domu Salvatorów. Obejrzałam się zdziwiona za siebie, jednocześnie zadowolona z tego, że mi się udało. Stefan stał przed otwartymi drzwiami i uśmiechał się do mnie. Zaśmiałam się szczerze i pokręciłam powątpiewająco głową.

- A ja nadal nie wiem jak to zrobiłam.

- To instynktowne. Oczywiście możesz biegać także w normalnym tempie ludzkim, ale w tym celu musisz nauczyć się kontrolować wampirze prędkość. Nie chcemy, żebyś w celu przebiegnięcia przez ulicę w mieście, pokonała ją w ułamku sekundy, prawda?

Przekrzywiłam głowę na bok i rozbawiona popatrzyłam na chłopaka.

- Czytasz mi w myślach.

Weszłam do środka i zauważyłam Damona przy barku z alkoholem. Gdy usłyszał moje kroki, nie przerwał wykonywanej czynności. Skierowałam swe kroku ku obszernej kuchni i usiadłam na jednym z wysokich stołków barowych. Oparłam łokcie o blat i zaczęłam bawić się moimi brązowymi włosami. Puściłam kosmyk, gdy do pomieszczenia wszedł Stefan z Damonem.

-  Więc na czym stanęło? – zapytałam,  a bracia stanęli po drugiej stronie blatu.

- Zostajesz u nas – wtrącił szybko Damon, nie dając szansy Stefanowi na powiedzenie czegokolwiek.

- Co? – wyrwało mi się – Przecież ciotka będzie mnie szukać! Wezwie policję, zacznie poszukiwania!

- Coś wymyślisz, żeby tego nie robiła. Jesteś sprytna – podsumował i upił łyk ze stojącej obok szklanki. Nie wiedziałam czy jego słowa wziąć za komplement, czy za obrazę. W odpowiedzi cicho prychnęłam.

- Najważniejsza kwestia… - zaczął Stefan – Musisz się pożywić.

Zrobiłam wielkie oczy i nic nie odpowiedziałam. Myślałam, że jakoś odwlekę tą sprawę, że może obejdzie się bez picia krwi.

- A ludzkie jedzenie? – podsunęłam zdesperowana. Stefan pokręcił przecząco głową, ale ja zignorowałam go i pod wpływem impulsu, wzięłam do ręki lezące nieopodal jabłko, po czym ugryzłam kawałek. Nim go połknęłam, poczułam jakbym żuła papier, bez smaku. Szybko podbiegłam do kosza i wyplułam przeżuty kawałek. Wzdrygnęłam się na myśl o smaku dawniej lubianego owocu, po czym ogarnął mnie smutek. Czyli to prawda, ludzkie jedzenie nie sprawia mi już przyjemności, co za tym idzie, nie najem się. Będę głodna i żądna krwi, oto moje przyszłe życie.

Odwróciłam się w stronę Salvatorów i westchnęłam zrezygnowana.

- Co mam zrobić?

***

Stałam przed dużą lodówką przenośną, na dole domu, w piwnicy. Przeczuwałam co jest w środku, nie dlatego, że czułam zapach zawartości, tylko wiedziałam po co tu przyszliśmy. Stefan postanowił odwlec polowanie na następne dni, abym najpierw spróbowała pić z torebek. Damon otworzył jednym ruchem ręki pokrywę i moim oczom ukazała się sterta saszetek z czerwoną cieczą, z napisem „Mystic Falls Hospital”.

- Kradniecie krew ze szpitala? – zapytałam oszołomiona. Damon wsadził jedną torebkę do małej mikrofalówki.

- Pożyczamy – poprawił mnie i podał mi podgrzaną krew. Ciecz przelewała się w różne strony, dopasowując się do kształtu mojej ręki. Wzięłam głęboki oddech i rozerwałam zapięcie, po czym szybko przystawiłam do niego usta. Poczułam jak ciepła krew rozlewa się po moim gardle, trafia do przełyku i wypełnia moje ciało. Czułam ją wszędzie, ogarnąła mnie błogość, ale także większe pragnienie. Byłam nienasycona, chciałam więcej. Rzuciłam pustą torebkę na ziemię i zbliżyłam się do lodówki. Na mojej drodze stanął Stefan, lekko chwytając mnie za ramiona.

- Elena, nie wszystko na raz – powiedział uspokajająco. Ten ton rozdrażnił mnie jeszcze bardziej. Warknęłam w odpowiedzi, próbując się wyrwać. Byłam ogarnięta żądzą krwi.

Przelotnie spojrzałam na lustro, zawieszone obok i zamarłam. Przestałam się wyrywać z uścisku Stefana, kiedy zobaczyłam jak wyglądam. Moje oczy… Były czarne, z czerwonymi żyłkami pod nimi, usta były rozchylone, z dwoma długimi, wystającymi kłami. Chciało mi się płakać, na myśl, jak wyglądam i co robię.

- Chodźmy na górę – szepnął Stefan i lekko popchnął mnie ku wyjściu. Poddałam się, nie protestując. Gdy znalazłam się na górze, grzecznie poprosiłam o chwilę w samotności. Pospiesznie zamknęłam drzwi i opadłam bezsilnie na łóżko. Czym się stałam? Czy teraz, każdy mój dzień będzie ogarnięty przez dzikie pragnienie? Zauważyłam także, że wszystko czuję mocniej. Złość zamienia się w ułamku sekundy w rosnącą wściekłość, radość staje się euforią, a ja nie potrafię tego kontrolować, rzeczy są wyolbrzymione. Widzę wszystko, słyszę wszystko, czuję. Jestem wampirem, nieprawdaż? Przypomniałam sobie słowa Damona, na temat mojego przedłużonego pobytu tutaj. Musiałam jakoś uspokoić ciotkę, która pewnie teraz zamartwia się dlaczego nie ma mnie w domu. Może myśli, że upiłam się podczas przyjęcia? Może miałam wypadek? Porwano mnie? Oh, jest tyle alternatyw, które mogłabym wykorzystać. Tylko czy wszystkie są na tyle prawdziwe, żeby Jenna mogła w nie uwierzyć i dalej żyć swoim życiem. Chwyciłam leżący na szafce telefon i wybrałam numer do Caroline. Podczas pojedynczych sygnałów, myślałam intensywnie nad tym, co jej powiem. Podskoczyłam, gdy z zamyślenia wyrwał mnie głos w słuchawce wymawiający moje imię.

- Oh, Care musisz mi pomóc. Proszę, nie pytaj dlaczego, co i jak, tylko potwierdź, że mieszkam na czas wakacji w twoim domku nad jeziorem, na obrzeżach Florydy. Powiedz, że… wyjechałam na wcześniejsze wakacje, proszę…

- Co ty wygadujesz? Gdzie jesteś? Chcesz uciec? – przyjaciółka zasypała mnie milionem pytań, nieskora do pomocy.

- Po prostu wyjeżdżam. Nie szukajcie mnie, jestem bezpieczna, tylko potrzebuję jakiegoś alibi, żeby ciotka nie martwiła się o miejsce mojego pobytu. Proszę, Caroline jesteś moją jedyną nadzieją, inaczej ucieknę i już nigdy mnie nie zobaczycie – zaszantażowałam. To jedyne wyjście, przyprzeć ją do ściany, tak aby nie miała innego wyboru, jak się zgodzić.

- Dobrze, ale obiecaj, że będziesz do mnie dzwonić, żebym miała pewność, że z tobą wszystko w porządku – powiedziała błagalnie.

- Obiecuję. Kocham cię, Care.

Rozłączyłam się szybko, aby nie przedłużać pożegnania. Tak, to było w pewnym sensie pożegnanie, na nieokreślony czas. Dopóki nie nauczę się kontrolować pragnienie, nie chcę narażać moich bliskich na niebezpieczeństwo. Teraz czas najtrudniejszą rozmowę. Jenna.

***

Delikatnie pogładziłam kopertę i wrzuciłam ją do czarnej skrzynki na drzwiach. Pomyślałam, że rozmowa przez telefon  nie jest wystarczająca. Chciałam wszystko wyjaśnić, zapewnić, że jestem bezpieczna, wszystko jest ze mną w porządku… Chciałabym tyle powiedzieć, przytulić ciotkę i brata ten ostatni raz, po prostu ich zobaczyć. I tak dużo ryzykowałam przyjściem tutaj, pod drzwi mojego domu. Wymknęłam się z posiadłości Salvatorów oknem, mając nadzieję, że nie zauważą mojej nieobecności. Bałam się, że stracę kontrolę, ale zaryzykowałam. Oto jestem, wrzucająca list i patrząca na wszystkie strony, z obawą, że ktoś może mnie zauważyć-Elena Gilbert. Wszystko co kocham przepadło, a ja zaczynam nowe życie. Bez rodziny, przyjaciół. Sama, w ciemności. 

***

Jeju, nuda przepraszam :( 

Jakoś ten czas leci, a ja pogubiłam się we wszystkich, ale nie chciałam was zawieść, więc... Jest co jest. 

Dziękuję za wszystkie komentarze, osobom które komentują serdecznie dziękuję i obiecuję, że w wolnym czasie odwiedzę ich blogi oraz również zostawię po sobie jakiś znak :) 

Dziękuję także za 4000 wyświetleń! Kocham was *U* 

Czytasz=komentujesz

Dla mnie to ogromna motywacja!