Rozdział 27 "Znała całą prawdę"

Minęły dwa dni od śmierci Eleny. Damon tracił nad sobą panowanie, stając się nie do poznania oraz topiąc smutki w litrach alkoholu. Stefan oraz Caroline zostali poinformowani o tym tragicznym zdarzeniu. Forbes nie mogła się pozbierać, była całkowicie zdruzgotana i rozbita emocjonalne, podobnie jak młoda Bennett. Obie dziewczyny wspierały się w tych trudnych chwilach, nie mogąc jednak mimo wszystko znaleźć najmniejszego ukojenia ich bólu. Ta rana nie zagoi się tak szybko, a blizny pozostaną zawsze z nimi. Stefan Salvatore radził sobie z tym na inny sposób – milczał, trzymając swoje uczucia w sobie i nie wypuszczając ich na zewnątrz. To go niszczyło i świetnie o tym wiedział. Niespełniona miłość i śmierć ukochanej osoby bolała gorzej niż tortury.

Każdy wierzył, że to nie prawda i ich przyjaciółka zawita lada dzień w ich drzwiach. Mijały godziny, dni, a ciało nie mogło pozostać niepogrzebane. Pochowanie Eleny odwlekano, bojąc się, że wszystkie emocje wybuchną i wszystko pogorszy się bardziej, jeśli jeszcze to możliwe. Młodszy Salvatore podjął decyzję, aby ciało umieścić w grobowcu, o którego istnienia nikt nie miał pojęcia, a zbudowany został jeszcze wtedy, gdy Damon i Stefan byli ludźmi. Wszyscy, oprócz Damona, który zamykał się w pokoju na cały dzień, albo znikał na całe dni, zgodzili się na pochówek w tym miejscu.

W sobotę, gdy mijały cztery dni od nieszczęsnego spotkania z Tatią, ciało Eleny zostało umieszczone w grobowcu i zasunięte masywnym głazem, którego nikt nie będzie w stanie przesunąć, ponieważ dodatkowo Bonnie nałożyła zaklęcie zamykające grób. Wierzyła, że w taki sposób zapewni się przyjaciółce godny spoczynek. Damon stał parę metrów dalej i pustym wzrokiem, pozbawionym emocji patrzył w kamienną budowlę.

Tego dnia słońce chowało się za chmurami i zapowiadało się na deszcz. To tak, jakby niebo płakało nad stratą, łącząc się w bólu z przyjaciółmi brunetki. Caroline, wyjątkowo milcząca, po pewnym czasie zapytała Stefana o Jennę i Jeremiego. Pozostawało pytanie, jak wytłumaczyć nieobecność Eleny, która już nigdy nie ukaże się swojej rodzinie. Prawda byłaby dla nich ciosem, ale także powodem do masy pytań, na które nie mogliby odpowiedzieć szczerze. Jenna nie wiedziała nic o nadnaturalnym świecie i tak miało pozostać – przynajmniej taki stan chciała zachować Elena Gilbert.

Po godzinnej warcie przy grobowcu, wszyscy rozeszli się w swoje strony, bąkając ciche pożegnanie. Każdy pogrążył się na swój sposób w żałobie, w samotności przeżywając cierpienie, jakie doznawał. Damon wrócił wraz z bratem do posiadłości, od razu ruszając na górę. Stefan został w salonie, siadając na sofie i wpatrując się tępo w ścianę naprzeciwko. Był jeszcze w garniturze, jaki miał na pogrzebie. Nie miał jednak siły się przebierać, był bezsilny i bezradny. Niczym pozostawione dziecko przez ukochaną matkę. Gilbertówna była ważną osobą w jego życiu, a teraz odeszła na zawsze. Mimo, że wiedział, że nigdy nic z tego nie wyjdzie, wierzył w głębi duszy, że może kiedyś Elena pokocha go chociaż w najmniejszym stopniu.

Niegdyś zgrana grupa przyjaciół, teraz oddalający się od siebie ludzie. Caroline po zerwaniu z Tylerem wyjechała na studia, które rozpocznie za dwa miesiące. Bonnie przeniosła się do babci, która mieszka za Mystic Falls w domku na uboczu. Stefan snuje się nocami po opustoszałym mieście, porzucając „dietę wegetariańską” i zaczynając pić krew ludzką. A Damon… Damon wyjechał do Nowego Yorku i słuch po nim zaginął.

Jenna szaleje z niepokoju. Zgłosiła zaginięcie swojej siostrzenicy na policji i teraz, na ulicach można zobaczyć ogłoszenia z uśmiechniętą twarzą Eleny. Gdy Stefan, jedyny pozostały w mieście, widzi ulotki, serce mu się kraja, znając prawdę. Chciałby powiedzieć wszystko, ale trzyma język za zębami i uparcie milczy. Omija wszelkie słupy ogłoszeniowe, zaciskając w pięść, głęboko wciśnięte w kieszeń kurtki, ręce.

Zbliża się zima, a jeszcze jesienny wiatr przenika ciało na wskroś, pozostawiając za sobą przejmujący chłód. Ludzie przechadzają się po wyjątkowo pustych ulicach Mystic Falls, opatuleni szalikami i patrzący uparcie w ziemię, chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu. W miasteczku rzadko pada więcej niż parę centymetrów śniegu, ale w tym roku temperatura spada jak nigdy dotąd, siejąc u mieszkańców zdziwienie, ale także strach przed nieznanym. W telewizji zapowiadają silne wiatry oraz prawdopodobieństwo zamieci śnieżnych.

Życie toczy się dalej. Czas pędzi nieubłagalnie, zbliża się Święto Bożego Narodzenia. Stefan Salvatore siada na skórzanej sofie, naprzeciwko kominka, z którego bucha przyjemne ciepło, po czym zaczyna rozmyślać. Opiera łokcie na kolanach, lekko pochylając się do tyłu i zaciskając usta w wąską kreskę. Zawsze to święto obchodził z rodziną, ale ten zwyczaj został przerwany, gdy stał się wampirem. Czy za tym tęsknił? Sam nie wiedział. Od stuleci nie widział na oczy choinki, nie licząc wystaw w mieście, gdzie ozdobne drzewka stoją na każdej ulicy, po kilkadziesiąt sztuk. Pamiętał, jak z bratem wybiegali na dwór, gdzie leżała gruba warstwa śniegu, po czym rzucali się śnieżkami i śmiali w niebogłosy. Byli beztroskimi dziećmi, które chwytały każdą ulotną chwilę.

Dopiero teraz, gdy wiek później, uświadomił sobie ile stracił wskutek przemiany, ściska go w sercu. To, co kiedyś było codziennością, dla niego zaczyna nabierać znaczenia i chęci, aby to powtórzyć. Nieśmiertelność jest ciągiem okrutnych wyrzeczeń, z jakimi musi żyć każda istota, mająca taki „dar”. A może lepiej rzec, że to przekleństwo, klątwa? Dla niektórych, owszem i do tej drugiej grupy zalicza się Stefan.

Wampir wstał i spojrzał na wiszący na ścianie kalendarz, który nigdy nie miał okazji, aby być użytym, ponieważ nikt w tym domu nie liczył dni ani lat. Dwudziesty trzeci grudnia. Za oknem widać lekko prószący śnieg i świat pogrążony w ciemności, ze względu na późną godzinę. Salvatore szybko podliczył w myślach dni. Zasępił się, gdy zdał sobie sprawę, że od śmierci jego przyjaciółki minęło już sześć miesięcy. Westchnął cicho i chwycił wiszący na wieszaku płaszcz. Nogi poniosły go na grób Eleny, przed ogromny głaz, służący za zamknięcie wejścia do grobowca. Stefana ogarnęła wielka chęć odsunięcia go i zobaczenia twarzy brunetki.  Jej rozrzuconych na satynowej poduszce włosów, pełnych, sinych ust i twarzy w kształcie serca. Ile by dał, aby usłyszeć choćby najcichsze bicie jej serca. Niestety nawet jego wampirza siła nie poskutkowałaby w starciu z zaklęciem blokującym. Dobrze o tym wiedział i zgadzał się z decyzją Bonnie, która skutecznie zabezpieczyła grób.

Zbliżała się północ, a samotna postać, owinięta ciemnością stała przed grobowcem. Uparcie wpatrywała się w kamienną ścianę, jakby mając nadzieję na to, że cudownie się przed nim rozstąpi. Jednak to nie nastąpiło, a zrezygnowany Stefan skierował się w stronę domu. Wampir ruszając w dół zbocza, nawet nie miał pojęcia o tym, co może się zdarzyć w wigilijną noc, o północy.

Całe wzgórze było pogrążone w mroku, a jedynym źródłem światła był księżyc w pełni, świecący nad kamiennym grobem. Gdy jego blask przebił się przez szczeliny grobowca, pojedyncze smugi padły na twarz pogrążonej w wiecznym śnie dziewczyny. Gdy oświetliły jej całe ciało, dało się dostrzec ledwo widoczny ruch gałek ocznych pod zamkniętymi powiekami. Potem nerwowe szarpnięcie dłonią, jednak cały czas unieruchomioną wzdłuż tułowia. Pojedyncze dreszcze przeszywały jej ciało, a skóra stała się jakby przeźroczysta, jedynie krew w żyłach stała się złota i rozświetliła jej krystaliczną strukturę. Nagle oczy brunetki gwałtownie się otworzyły, patrząc prosto w świecący nad nią księżyc, który stał się znakomicie widoczny przez większą szparę. Jej ciało zastygło w bezruchu, jedynie spojrzenie miała pełne strachu, ale cały czas utkwione w jeden punkt w górze. Wszystko widziała, wysłuchiwała niemej opowieści majaczącego się nad nią srebrnego koła. W ciągu jednej sekundy wszystko poczuła. Całą moc, całą siłę, którą w sobie miała. Ogromna potęga w delikatnym ciele. Z jej oczu potoczyły się łzy, skapując po policzkach na poduszkę i tworząc na niej ciemne plamy. Znała całą prawdę. I to właśnie to ją tak bolało, pomimo, że doznała tak wielu krzywd. Mimo wszystko, było jej żal. Cierpiała z powodu swojej siostry, której poznała prawdziwą historię. 

***

Witaj w kolejnym rozdziale, moi kochani! 

Narracja trzecioosobowa na razie jest kontynuowana, ale niedługo przejdę do pierwszoosobowej, takie w której czuję się najpewniej. Rozdziały będą pojawiać się co dwa tygodnie! Do następnego!