Rozdział 5 "Życie lubi zaskakiwać"

- Życie lubi zaskakiwać – podsumował i uśmiechnął się, wkładając ręce do kieszeni spodni.

- Nie żeby coś… Ale wydawało mi się, że jesteś starszy, no wiesz…

- Uznam to za komplement – Stefan zaśmiał się i wyjął swój plan lekcji – Przerwa się kończy, co teraz masz?

Przygryzłam wargę, próbując przypomnieć sobie rozkład zajęć. Na nic, byłam totalnie rozproszona.

Nagle zza moich pleców wyłoniła się Caroline i z uśmiechem odpowiedziała :

- Elena ma matematykę.

- Świetnie! To idziemy razem? – spytał, bacznie mi się przyglądając.

Wzruszyłam ramionami.

- Pewnie.

Lekcja dłużyła się niemiłosiernie. Czułam na sobie ukradkowe spojrzenia Stefana, ale nie chciałam się odwracać. Czułam się w jego towarzystwie skrępowana. Caroline szeptała mi cały dzień na ucho, że jestem w nich zakochana, ale myślę, że to nie to. Bawiłam się moimi włosami, a nagle zapytana przez nauczyciela bąknęłam coś niezrozumiałego w odpowiedzi. Od dłuższego czasu przywołuję wspomnienia czasu spędzonego z rodzicami. Co byłoby „ gdybym zrobiła to, a nie tamto ”. Cholernie żałuję, że nie mogę cofnąć czasu. Naprawiłabym tyle rzeczy. Nie wydarzyłaby się tragedia. Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek. Szybko poderwałam się z miejsca, spakowałam książki i wybiegłam z klasy. Potrzebowałam zaczerpnąć świeżego powietrza. Słyszałam wołania moich przyjaciół, ale nie zatrzymywałam się. Popchnęłam szklane drzwi i wybiegłam za szkołę. Rzuciłam plecak na trawę a sama oparłam się o drzewo. Po mojej twarzy popłynęły słone łzy. Za długo grałam twardzielkę, za długo udawałam kogoś kim nie jestem. Oto prawdziwa Elena. Dziewczyna która wszystkim się przejmuje, nie umie zapanować nad swoimi emocjami, nie potrafi pomóc innym, a co dopiero sobie. Schowałam twarz w dłoniach i pozwoliłam łzom swobodnie spadać, mocząc moją bluzkę i zostawiając na niej ciemniejsze plamy. Usłyszałam czyjeś kroki. Nie podnosiłam głowy, bo pomyślałam, że to pewnie Caroline. Kroki ustały. Czułam czyjąś obecność. Osoba stała przy mnie, nie ruszając się i nic nie mówiąc. Niepewnie podniosłam głowę i ujrzałam wysoką dziewczynę. Włosy miała do ramion, lodowo blond włosy, bladą cerę i pełne usta. Jej oczy były przerażające. Były niebieskie, ale zimnego odcieniu i właśnie te oczy patrzyły na mnie złowrogo. Nie znałam tej dziewczyny, ale po moich plecach przeszedł dreszcz.

- Jesteś Elena – ni spytała, ni oznajmiła. Jej głos był obojętny i zimny, ale jednocześnie dźwięczny i melodyjny.

Nie odezwałam się.

Jej spojrzenie przeszywało mnie na wylot. Wstałam z ziemi i popatrzyłam na nią takim samym spojrzeniem. Momentalnie jej wzrok się zmienił. Teraz jej oczy były pogodne, a usta wygięły się w lekkim uśmiechu.

- Jestem Rebekah.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć naprawdę. Nie wiem czy stosowne byłoby parsknięcie śmiechem, bo jej zmiany nastroju były niespodziewane.

- Chyba nie muszę ci się przedstawiać, skoro wiesz jak się nazywam. Skąd mnie znasz? – założyłam ręce na piersi, próbując zachować opanowany wyraz twarzy.

- Mystic Falls to małe miasto. Mieszka tu moje rodzeństwo, a ja niedawno się wprowadziłam. Może chcesz wyjść dzisiaj ze mną na drinka wieczorem?

Śmieszne. Wychodzić wieczorem z kimś, kogo nie znam? Ale z drugiej strony, pomimo uprzejmości z jaką złożyła mi tą propozycję, czułam, że wcale nie przyjmuje odmowy.

Wzruszyłam ramionami.

- W sumie, nie mam planów…

Blondynka szybko mi przerwała.

- Podjadę po Ciebie o 19 – powiedziała zdecydowanie, a w jej oczach ujrzałam złowrogi błysk. Blond loki dziewczyny zafalowały, kiedy szybko odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę parkingu.

Zupełnie jakby wyczuwała moje wahanie. Myślałam, że uda mi się wymigać od spotkania, przecież ona nie wie gdzie mieszkam, więc nie będzie mnie ścigać. No proszę, jaka niespodzianka. Ciekawa jestem, skąd Rebekah zna mój adres i tyle rzeczy, których ja sama o sobie nie wiem. Chwyciłam plecak i spojrzałam na zegarek. Ostatnie dwie lekcje to historia i WF, więc pomyślałam, że pójdę do domu. Musiałam uporządkować myśli i przygotować się fizycznie, jak i psychicznie do spotkania ze „ Złotowłosą ”.

Jenny nie było w domu, Jeremy miał trening po szkole, więc przez najbliższe 3 godziny miałam dom dla siebie. Rzuciłam plecak w kąt i puściłam głośną muzykę. Tak spędziłam kolejne cztery godziny. Leżałam, słuchałam muzyki i tak w kółko. Nic mi to nie pomogło, głośne dźwięki nie zagłuszyły moich myśli. Wybiła 18-sta. Wstałam z łóżka i poszłam do łazienki. Po umyciu, owinięta ręcznikiem stanęłam nad moją szufladą z ubraniami. Załamałam ręce, nie wiedziałam w co się ubrać. Na luzie? Czy może w stylu wizytowym? Ostatecznie wybrałam czarne koturny, obcisłe jeansy i koronkową, zwiewną bluzkę na ramiączkach. Na plecy opadała mi kaskada długich, brązowych fal. Zazwyczaj prostowałam włosy, ale dzisiaj postanowiłam zrobić użytek z prostownicy i lekko pofalować moje włosy. Efekt był podobny do loków, ale trochę bardziej stonowany. Popryskałam się moimi ulubionymi perfumami, wzięłam torebkę i nim zdążyłam rzucić sobie ukradkowe spojrzenie w lustrze, usłyszałam klakson.

Zbiegłam, a raczej ostrożnie zeszłam po schodach i ruszyłam do drzwi. Jeśli nie zabiję się w tych butach, to będzie cud. Zamknęłam drzwi i stanęłam jak wryta. W czerwonym ferrari bez dachu, na skórzanym siedzeniu siedziała Rebekah. Była ubrana w czarną, opinającą ciało sukienkę, a jej lodowo blond włosy były lekko pofalowane, podobnie jak moje. Miała makijaż podkreślający jasny odcień jej oczu i czerwoną szminkę uwydatniającą jej pełne usta. Oszołomiona podeszłam do samochodu i wsiadłam, zamykając drzwiczki. Nim zdążyłam zapiąć pasy, samochód gwałtownie ruszył, wciskając mnie przy tym głęboko w siedzenie. Od początku nie zamieniła ze mną słowa, co uznałam za dziwne, ale nie skomentowałam tego. W połowie drogi odezwała się, ale z jej twarzy nie dało się wyczytać co myśli, ani co planuje.

- Prawie jesteśmy.

Zaparkowała byle gdzie pod Mystic Grill’em. Widocznie takich dziewczyn jak Rebekah, nie obchodziły przepisy, czy zasady dotyczące prawidłowego parkowania. Gdy wysiadła z samochodu, zauważyłam jej cały ubiór. Miała wysokie szpilki, a sukienka sięgała jej do połowy uda, podnosząc się minimalnie przy każdym kroku. Czułam się przy niej jak dziecko, ale w duchu dziękowałam sobie, że założyłam chociaż ten koronkowy top. Weszłyśmy do środka i od razu ogłuszyła mnie dudniąca muzyka. Wokół było pełno tańczących, pijanych ludzi. No tak, dzisiaj piątek, impreza.

- Pójdę po coś do picia – oznajmiła i zniknęła w tłumie. Nie wiedząc co robić, ruszyłam w głąb tańczącego tłumu. Gdy przedarłam się przez niego, usiadłam na stołku barowym i wzięłam głęboki oddech. Gdzie do cholery podziewała się Rebekah? Miała zamówić drinka, najpierw pojawia się znikąd, zna mnie, zaprasza mnie na imprezę a teraz znika. Rozglądnęłam się dookoła, ale nic nie znalazłam, więc sama złożyłam zamówienie.  Nim zdążyłam się odezwać, zza moich pleców usłyszałam aksamitny, męski głos.

- Dwa razy Bourbon. Odwróciłam się i zauważyłam stojącego metr za mną Damona. Uśmieszek nie schodził mu z ust, kiedy siadał obok mnie i lustrował mnie wzrokiem.

- No proszę, proszę. Najpierw muszę cię ratować z opałów, a teraz przychodzisz tu sama z zamiarem upicia się do nieprzytomności? Prowadzisz ryzykowne życie, Eleno Gilbert.

Chciałam już coś powiedzieć, ale barman postawił przede mną i Damon’em szklankę napoju.

- Zapłacę…

Chłopak prychnął i wręczył napiwek.

- Nie ma mowy – widząc moją zawziętą minę kontynuował – Staram się być dżentelmenem, nie psuj efektu Eleno – odparł z udawaną urazą.

- Poddaję się – powiedziałam bezradnie i upiłam łyk burbona. Nie wiem ile szklanek wypiłam, ale po pewnym czasie siedziałam i najzwyczajniej swobodnie żartowałam z czarnowłosym. Nagle obok mnie pojawiła się Rebekah.

- Nie ma mnie półgodziny a ty upijasz się? Dziewczyno… - syknęła i chwyciła mnie za rękę. Gdy ujrzała mojego towarzysza, zmrużyła ze złością oczy.

- Salvatore, proszę, proszę, jak ładnie prowadzasz się z kolejnymi panienkami.

- Zabieraj łapy Bekah – Damon stanął tak blisko dziewczyny, że dzieliło ich może z 10 cm – Niegrzeczna diablica…

Blondynka zareagowała od razu. Chwyciła mnie mocniej za ramię i pociągnęła w stronę wyjścia ewakuacyjnego.

- Au! – krzyknęłam. Jej ucisk był stalowy mocny, jak na drobną dziewczynę.

Gdy wyprowadziła mnie za tyły Grilla, na dworze było już ciemno, a ze środka dobiegały głośne krzyki i muzyka.

Zatoczyłam się i zachwiałam.

- Puszczaj mnie! – warknęłam i wyszarpnęłam się blondynce. Na moim ramieniu widniała czerwona pręga i podwójne zadrapanie wskutek spotkania z paznokciami Rebeki.

Dziewczyna przyparła mnie do ściany i chwyciła za szyję.

- Dobra koniec ceregieli Gilbert. Mi nie jesteś potrzebna, ale ktoś inny potrzebuje cię żywej, nad czym bardzo ubolewam. Preferuję szybkie oderwanie głowy albo wyrwanie serca – syknęła i uśmiechnęła się szyderczo. Nie mogłam złapać oddechu, trzymała mnie z taką siłą, jaką nigdy jeszcze nie czuła, nawet u dorosłego mężczyzny. Uniosła mnie w górę tak, że moje nogi były 10 cm nad ziemią.

- PPpuść – wycharczałam i bezskutecznie walczyłam o oddech. Czułam, że już nie mam szans. Nagle upadłam na ziemię, a Rebekah leżała pod drugiej stronie, pod ścianą na której widniało duże pęknięcie, wskutek uderzenia. Nad nią stał Damon, odwrócony do mnie tyłem.

- Popracuj nad skupieniem. Tak koncentrujesz się na żądzy mordu, że tracisz czujność kotku – powiedział drwiąco i wbił jej w pierś coś wyglądającego jak metalowy pręt. Krzyknęłam, ale obraz rozmazał mi się, ilość wypitego alkoholu dawała się we znaki. Ostatnią myślą, było to, że Rebekah chciała mnie zabić, a Damon prawdopodobnie zabił ją. Tak mi się zdawało.

Ogarnęła mnie ciemność.

***

Macie wcześniej rozdział, a co ! Dziękuję dziękuję jeju, 11 komentarzy pod ostatnim rozdziałem, cudo !

Chcę wszystkim komentującym podziękować całym serduchem, jak czytam wasze komentarze, aż uśmiech wstępuje mi na twarz :) 

Następny rozdział pojawi się za tydzień, chyba, że będę miała trochę wolnego i napiszę szybciej.