Rozdział 15 "Zawsze cię pragnęłam Stefanie."

Uwaga, w tym opowiadaniu jest zawarta narracja trzecioosobowa, jak i pierwszoosobowa, z punktu widzenia Eleny ! 

 * Muzyka *

~~*~~

Długonoga blondynka zmierzała do wejścia kamienicy. Był to stary, podniszczony budynek, aczkolwiek nadal zachowywał dawną świetność. Drzwi podczas otwarcia przeciągle zaskrzypiały, a hol był pogrążony w ciemności. Nie przeszkadzało to dziewczynie w dojściu na górę po krętych, długich schodach. Jej krok był pewny i szybki, pokonywała kolejne stopnie nie tracąc czasu. Podczas drogi mruczała narzekając na brak windy. Gdy dotarła na właściwe piętro, nie pukając, weszła do mieszkania. Nie przestąpiwszy progu domu, przy jej szyi znalazł się sztylet, a za jej plecami stał mężczyzna.

- Nie sądziłem, że odważysz pokazywać mi się na oczy – wycedził, przystawiając zimne metalowe ostrze bliżej skóry.

- Nie mam powodów do obaw, Niklaus.

Blondynka wyszarpała się z uścisku i stanęła naprzeciw Klausa. Zmroziła go wzrokiem, zatrzymawszy się na narzędziu, które było przystawione do jej szyi.

- Żartujesz sobie? – żachnęła się.

- Niegrzeczne dziewczynki źle kończą, gdy nie umieją doprowadzić powierzonego im zadania do końca.

Zawahała się. Próbowała sobie przypomnieć jakąś rzecz, która wymknęła się jej spod kontroli. Nic nie przychodziło jej do głowy, więc wzruszyła tylko ramionami.

- Jesteś dziecinny bracie – odparła i rozsiadła się w dużym, obitym skórą fotelu, stojącym naprzeciw wielkiego okna.

- Dwa słowa. Elena Gilbert.

Oczy dziewczyny wyrażały głębokie zdumienie. Przecież zabiła tą żałosną nastolatkę, co mogło pójść nie tak? Jej myśli wariowały, próbowała znaleźć jakieś racjonalne wyjście, coś, co mogłoby być prawdopodobne i co mogło się wydarzyć, że jej plan nie poszedł zgodnie z myślą. Prychnęła, znajdując najoczywistsze wyjście. Jej spojrzenie spotkało się z wzrokiem jej brata i szybko zrozumiała, że myślą o tym samym i jest to prawdziwe.

- Jak? – wyszeptała, zaciskając pięści ze złości.

- Salvatorowie ubezpieczyli jej życie w jakże banalny sposób. Miała wampirzą krew w organizmie i wskutek twoich żałosnych przepychanek, obudziła się jako wampir – powiedział beznamiętnie, obracając w rękach sztylet i rzucając znaczące spojrzenie w stronę siedzącej siostry. Rebekah zerwała się z krzesła, prawie go przewracając i ruszyła w stronę wyjścia.

- Zabiję tą małą, podłą dziewuchę!

Z furią otworzyła drzwi, które wskutek gwałtownego spotkania ze ścianą, zostawiły na niej wgłębienie. Klaus widząc jej frustrację, zaśmiał się lekceważąco i odprowadził wzrokiem wychodzącą blondynkę.

- Powodzenia – wyszeptał, odkładając sztylet - Bardzo ci się przyda. 

~~*~~

Stefan spacerował po lesie, który ciągnął się wokół posiadłości Salvatorów. Chciał odpocząć, wybrać się na polowanie, aby zapomnieć o wydarzeniach które były i które będą miały miejsce. Przybycie Tatii dla wszystkich było pewnym wyrokiem, nie tylko dla jego przyjaciół, ale także dla wielu niewinnych ludzi, którzy mogą być ofiarami jej przebudzenia. Martwił się o Elenę, która ostatnio miała wahania nastroju i była dla niego niedostępna. Chciał jakoś do niej dotrzeć, pocieszyć albo chociaż szczerze porozmawiać, nie mówiąc już o uldze, jaką było by wyznanie jej swoich uczuć. Uznał jednak, że to nie jest odpowiedni czas na takie wyznania, ponieważ dziewczyna jest wystarczająco rozbita i przygnębiona. Jednak, z drugiej strony, co jeśli nie będzie już drugiej takiej okazji? Chłopak pokręcił głową, próbując odrzucić od siebie czarne myśli. Wsłuchał się w szum wiatru, nie patrząc na drogę, szedł przed siebie. Nagle za sobą usłyszał szum. Odwrócił się szybko, ale nikogo nie było. Gdy chciał ponownie spojrzeć przed siebie, na jego drodze stała roześmiana brunetka.

- Elena? Co ty tu robisz?

Dziewczyna uśmiechnęła się do niego promiennie, ukazując rząd białych zębów. Widząc jego zdziwioną minę, szybko się zreflektowała.

- Postanowiłam trochę pozwiedzać, odpocząć od tego natłoku myśli. Ale jestem, więc może dołączę się do ciebie podczas twojego spaceru? – uśmiechnęła się zadziornie i zrównała swój krok z krokiem Stefana, lekko się do niego przybliżając.  

To jeszcze bardziej go zdziwiło, ale nie protestował. Gdy wchodzili w głąb lasu, Elena nagle przystanęła i spojrzała Stefanowi w oczy.

- Czy to źle, że chciałabym być z tobą podczas moich ostatnich dni?
Powiedziała to takim dramatycznym i drżącym głosem, że zaparło mu dech w piersi. Dziewczyna która go odrzucała, przynajmniej tak mu się wydawało, teraz wyznaje mu swoje uczucia i chęć spędzenia z nim czasu. Brunetka zrobiła krok w przód i lekko pocałowała go w usta. Gdy ten czuły gest został odwzajemniony, zarzuciła Stefanowi ręce na szyję i pogłębiła pocałunek. Iskra zamieniła się w płomień, Elena zaczęła wplatać palce we włosy chłopaka i lekko podnosić do góry jego bluzkę. Stefan wbrew sobie, złapał ją za rękę.

- Co zmieniło twoje zdanie?

To gwałtowne pytanie, zbiło dziewczynę z tropu. Spojrzała się na niego jak na wariata i poprawiła z godnością ramiączko bluzki.

- Zawsze cię pragnęłam Stefanie. Zawsze byłeś tym jedynym – wymruczała mu przy uchu i zniknęła pośród drzew, zostawiając zdezorientowanego chłopaka.

~~*~~

Po ostatniej nocy bałam się spojrzeć w oczy Damonowi, byłam jednocześnie zawstydzona i rozanielona naszym pocałunkiem. Bałam się, że nagle uzna, że to był błąd, jednorazowa zabawa. Nie jestem idealną dziewczyną, którą pragną wszyscy faceci, więc co widziałby we mnie taki Damon Salvatore, który mógłby mieć każdą? O tak, to było moim najgorszym zmartwieniem. Był już ranek, a ja ubrana w krótkie szorty i czarną, koronkową bluzkę na ramiączkach schodziłam w dół schodami, kierując swe kroki ku kuchni. Dziwnie się czułam, odwiedzając to miejsce, jednocześnie dotykając moich rozpalonych policzków, które przypomniały mi o Damonie. Na szczęście, fakt że byłam wampirem, wykluczał rumienienie się, co uważałam za ogromną zaletę. W salonie, naprzeciw okna stał Damon z butelką burbonu w ręce. Zadrżałam na jego widok, ale próbując zachować zimną krew ruszyłam w jego stronę.

- Mogę? – zapytałam cicho, wskazując głową na szklankę bursztynowego płynu. Salvatore posłał mi zdziwione, ale satysfakcjonujące spojrzenie, po czym podał szklankę, z której upiłam łyk alkoholu. Po raz pierwszy piłam coś takiego, więc wzięłam za duży łyk, co poskutkowało nagłym kaszlem.

- Jak możesz coś takiego pić? – zaśmiałam się, gdy kaszel ustał.

- Lata praktyki – uśmiechnął się, unosząc jeden kącik ust ku górze, co nadawało mu wyraz łobuzerskości.

Zamilkłam, patrząc się na niego jak w obrazek, co raczej nie wyglądało dobrze, z punktu widzenia osoby trzeciej. Brakowało jeszcze tego, żebym zaczęła się ślinić.

Tą błogą chwilę, przerwało głośne otwarcie drzwi i pojawienie się Stefana. Patrzył na naszą dwójkę, stojącą obok siebie, z totalnym osłupieniem.

- Eleno, możemy porozmawiać? – spytał, wkładając ręce do kieszeni i szurając butem po podłodze.

Skinęłam głową i ruszyłam za nim w stronę kuchni. Damon został w salonie i wpatrywał się w widok za oknem. Odłożyłam szklankę burbonu na kuchenny blat i usiadłam na stołku obok.

- Pijesz? – wskazał na prawie pustą szklankę.

- Okazjonalnie – wyjaśniłam – O czym chciałeś porozmawiać?

- O dzisiejszym ranku, w lesie – odparł, przybliżając się.

Wstałam z krzesła, totalnie zdziwiona i zachichotałam nerwowo. Nim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, Stefan przyparł mnie do ściany i namiętnie pocałował. Mogłam zatracić się w tym, ale coś nakazywało mi przestać, odepchnąć go i wyjść z tej przeklętej kuchni. Oderwałam się od chłopaka i spojrzałam na niego karcąco.

- Do cholery, co ty wyrabiasz? – wydusiłam, ciężko oddychając i wtedy zobaczyłam Damona, stojącego w progu, z zagadkowym wyrazem twarzy, pod którym kryło się rozczarowanie i zranienie.

- Nie sądzę, żeby kuchnia była odpowiednim miejscem na obściskiwanie się, braciszku – wycedził, przenikliwie na niego patrząc, a potem kierując swój wzrok na mnie.

Stefan schylił głowę, przeczesał ręką włosy i zacisnął zęby.

- Pocałowałaś mnie dzisiaj w lesie, po czym wyznałaś mi, że chcesz ze mną spędzić swoje ostatnie dni – powiedział oskarżycielsko – A teraz, wielce zdziwiona mnie odpychasz? Rano mało co się na mnie nie rzuciłaś!

- Co?! – wykrzyknęłam zdumiona – Całe rano byłam w domu z Damonem!

Zapadła krępująca cisza. Stefan spojrzał zdezorientowany na brata, który miał taki sam wyraz twarzy. Posłał mu pytające spojrzenie, a czarnowłosy skinął głową, na znak, że mówię prawdę.

- Tatia jak widać przyciąga wszystko co złe do Mystic Falls – mruknął, wychodząc z kuchni.

- Co się stało? – spytałam, łapiąc Stefana za rękę.

- Katherine się stała.

I wyszedł, zostawiając mnie w głębokim szoku. 

~~*~~

Oj, coś ostatnio brakuje mi weny do opisów, ale mam nadzieję, że nie rzuca się do w oczy. 

Miałam go dodać przed wyjazdem, ale pomyślałam, że nie będę was tak długo trzymać, więc trzymajcie! 

Nie będę spojlerować, ale mam pomysł na fabułę bloga, który utworzę po tym jak skończę tego!