Rozdział 20 "Co to za gierki, Gilbert?"

Przeciągnęłam się leniwie, niechętnie patrząc na wskazówki zegara, zbliżające się do tego, aby pokazać godzinę dwunastą. Dzisiaj spałam długo i spokojnie, więc czułam się wypoczęta i gotowa, aby powitać nowy dzień. Po mojej głowie jednak, ciągle krążyła rozmowa ze Stefanem. Widać było, że był zraniony, ale przyjął propozycję przyjaźni, co mógł więcej zrobić? Mam nadzieję, że w końcu znajdzie osobę, którą pokocha z wzajemnością, bo ja nie mogłabym mu podarować swojego serca. Zeszłam z łóżka i szybko przebrałam się w seledynową, bawełnianą sukienkę. Boso zeszłam ze schodów, aby skierować swe kroki ku piwnicy.

Tym razem, wolałam pić krew z woreczków, aby nie być głodną i nie rzucić się na kogoś, zabijając go nieumyślnie. Wczorajsza sytuacja nauczyła mnie wiele i nie chciałabym powtórki z rozrywki. Wybrałam pierwszy z góry woreczek, łapczywie rozerwałam zapięcie i zaczęłam pić. Smakowało ohydnie w porównaniu z krwią blondyna z baru, ale musiałam się poświęcić. Aż do momentu, gdy nauczę się kontrolować przy pożywianiu, pocieszałam się w myśli. Zastygłam w bezruchu, wyczuwając ruch za moimi plecami. Odwróciłam się, upuszczając pustą torebkę i zauważyłam opartego o framugę drzwi Damona, z krzywym uśmieszkiem.

- Dzień dobry, jak widzę – stwierdził, patrząc na stertę pustych woreczków, opróżnionych z ich zawartości.

- Właśnie zepsułeś go na starcie – zrewanżowałam się ciętą ripostą i wychodząc z pomieszczenia, lekko otarłam się o jego ramię, zupełnie przypadkowo.

Damon zareagował błyskawicznie, chwycił moją rękę i przycisnął mnie do ściany, napierając na mnie całym swoim ciałem.

- Co to za gierki, Gilbert? – zamruczał, będąc parę milimetrów od mojej twarzy.

Moja klatka piersiowa unosiła się szybko i nierównomiernie, ale moje spojrzenie starałam się zachować opanowane.

- Nie wiem o co ci chodzi – szepnęłam niewinne, próbując nie patrzeć bezpośrednio w jego oczy, bo z miejsca zatraciłabym się w jego spojrzeniu. Mój wzrok błądził po jego twarzy i jakby nigdy nic, nakierowywał się na jego usta. Wiedziałam, że Damon doskonale rozpoznaje sygnały, które kobiety kierują w stronę mężczyzn, bo był w tym mistrzem. Nikt nie zliczyłby ile w ciągu jego stuletniego życia miał partnerek. Nie wiem czy można je tak nazwać, panienki na jedną noc. W każdym bądź razie był typowym kobieciarzem, ale w tej chwili nie zaprzątałam sobie tym głowy.

- Balansujesz na cienkiej linie, Eleno – powiedział i jeszcze przez parę sekund odległość między naszymi ciałami była znikoma, po czym wampir wyszedł z piwnicy.

Wypuściłam ze świstem powietrze, trzymane podczas naszej „rozmowy”. Przeczesałam ręką włosy, zastanawiając się co ja robię, w co ja gram. Coś ciągnie mnie do Damona, do jego obecności, bliskości. Potrzebowałam go, coraz bardziej, stając się zachłanniejsza niż kiedykolwiek. Podczas tych ostatnich dni, między mną a nim wiele się zdarzyło. Tylko czy to miało znaczenie? Przecież na pewno Damon robił podobne rzeczy z innymi, ale to był tylko wstęp do krótkiej historii, która kończyła się równie szybko, jak się zaczynała. Postanowiłam, że odpuszczę sobie, bo nie chciałabym przeżyć zawodu miłosnego. Gdyby to było takie proste.

Gdy weszłam na górę, nikogo nie było, po obu Salvatorach ani śladu. Wzruszyłam tylko bezradnie ramionami i zabrałam się za porządkowanie zawartości mojej szafy. Panował tu taki bałagan, jak po przejściu tornada. Ostatnimi czasy wyjmowałam pierwsze z brzegu ubrania, ale przed wybraniem odpowiednich, zwyczajnie przekopywałam resztę. Takim sposobem, w zaskakująco szybkim tempie zrobił się tu niezły rozgardiasz. Po skończonej robocie, rzuciłam się na łóżko i zapadłam w krótką drzemkę.

Stefan Salvatore popołudnie spędzał siedząc w miejscowym barze i popijając whisky. Nie często bywał tu gościem, ale dzisiaj miał dość wszystkiego i potrzebował odstresowania. Jego jakakolwiek relacja z Gilbertówną była skomplikowana i jak się okazało, niemożliwa. Wypijając już kolejną szklankę napoju, jego myśli stawały się bardziej natarczywie, aniżeli miały znikać. Nagle usłyszał głośne westchnienia i szepty ludzi, więc zaciekawiony obrócił się w stronę dochodzących do jego uszu dźwięków. Powodem nagłego zainteresowania, głównie mężczyzn była wchodząca do lokalu wysoka, szczupła brunetka. Szła na niebotycznie wysokich szpilkach, kiwając przy tym ponętnie biodrami. Jej strój był odważny, ale nie odkrywał wiele ciała. Opinające jeansy i kusa bluzeczka mogła pobudzić zmysły bardziej niż krótka mini. Gdy dziewczyna zobaczyła siedzącego Stefana, uśmiechnęła się triumfująco i skierowała się w jego stronę.

- Kogo my tu mamy? – spytała retorycznie, nachylając się ku chłopakowi, a jej kaskada brązowych loków musnęła jego policzek.

- Katherine – westchnął jakby zrezygnowany i wrócił do kończenia picia trunku.

- Nie cieszysz się na mój widok? – wydęła usta prowokacyjnie – Ostatnim razem ci się to podobało.

- Wtedy udawałaś Elenę – przypomniał, lustrując ją wzrokiem –Czego szukasz Kath?

Stefan za dobrze ją znał, wiedział, że nigdy nie robi niczego bez powodu, a jej wizyta w barze musiała coś znaczyć.

- Stęskniłam się za tobą – mruknęła pociągająco i nachyliła się jeszcze bardziej w stronę wampira.

Gdy to usłyszał, prychnął kpiąco i odstawił szklankę, tak, że głośno uderzyła o drewniany blat.

- Masz pięć sekund na objaśnienie powodu twojej wizyty – obwieścił stanowczo, zirytowany jej zalotami.

- Stałeś się stanowczy. To seksowne – podsumowała i złożyła zamówienie na drinka.

Stefan podniósł się z miejsca, chcąc wyjść z baru, ale ręka Katherine ujęła go mocno za ramię. Wstała razem z nim i popatrzyła mu głęboko w oczy.

- Chciałam ci powiedzieć, że wyjeżdżam – oznajmiła, muskając jego rękę, zaczynając od łokcia i kierując się ku nadgarstkowi.

- A powinno mnie to obchodzić?

- Powiem tyle-jeśli chcesz przeżyć, wyjedź z miasta teraz, póki jest jeszcze szansa. Niedługo nic tu nie zostanie, oprócz gruzu i popiołu – powiedziała tajemniczo i jednym haustem wypiła zamówiony alkohol, po czym ruszyła szybkim krokiem w stronę wyjścia.

Salvatore stał osłupiały, zastanawiając się nad sensem jej słów. Katherine była mistrzynią w uciekaniu, ale zawsze robiła to, aby się ratować i takim sposobem, przeżyła pięćset lat, pełnych zagrożeń i czyhających na nią pułapek. Wiedział, że jak ona wyjeżdża z miasta, musi się coś szykować złego. Chciał ją dogonić i wypytać o szczegóły, ale nie został po niej żaden ślad. Stefan przeklął cicho i wsiadł w najbliższą taksówkę, podając adres do domu.

- Damon, gdzie się podziewasz… - mruczałam zdenerwowana do telefonu, który wydawał jedynie przeciągły dźwięk wybieranego połączenia.

Siedziałam na sofie w salonie i próbowałam się skontaktować z którymś z braci. Nadaremnie, komórka Stefana milczała, a Damonowi włączała się albo poczta głosowa albo sygnał, który nigdy nie zakończył się połączeniem z daną osobą. Po kilku próbach rzuciłam telefon na fotel, chociaż miałam ochotę pomóc mu nawiązać kontakt ze ścianą. Przechadzałam się nerwowo po domu, kompletnie nie wiedząc co ze sobą zrobić. Czułam się źle, dziwnie niespokojna i podenerwowana. Miałam nerwowe tiki, chciałam coś walnąć, kogoś uderzyć. Dziwne wahania nastroju. Jedyną rzeczą, którą chęć miałam zrobić była randka z łóżkiem i miękką poduszką, ale był środek dnia, więc nie zasnęłabym tak łatwo. Gdy usłyszałam głośne pukanie do drzwi, zerwałam się uradowana i rzuciłam w ich kierunku.

- Wreszcie jesteś, do cholery próbowałam się do Cie… - paplałam, ale gdy zauważyłam kto stoi w progu, zamilkłam sparaliżowana.

- Witaj Eleno. 

~~ * ~~ 

Taki krótki rozdział dzisiaj. Powyjeżdżaliście czy co? :( Dziękuję chociaż tym siedmiu osobom, które skomentowały poprzedni rozdział. Pod innymi było po 12 komentarzy, a tutaj...coś robię źle? Piszcie, poprawię! 

Założyłam nowego bloga, zrobiłam sama zwiastun (który mi się bardzo podoba!) i piszę powoli fabułę. Kto wie, może jeszcze opublikuję bloga, w trakcie pisania "Love is a weakness".

Czytasz = komentujesz

Dla Ciebie to chwila, dla mnie motywacja i świadomość, że "nie piszę do ściany" :(