Rozdział 14 "Nie chcę umierać…"

MUZYKA * podgłośnijcie, bo bardzo cicha :) * 

„Nadchodzę”.„Eleno, ona idzie po ciebie, chce cię zabić”.„Tatia jest blisko”.
„Eleno…”

Gwałtownie zerwałam się z łóżka do pozycji siedzącej i przeczesałam palcami włosy. Głosy odbijały się echem w mojej głowie, co było przyczyną mojego szybkiego oddechu. Rzekłabym, że moje serce biło z niezmierną prędkością, ale skłamałabym.  

Całą noc moje myśli kłębiły się wokół tajemniczej Tatii i mojej przyszłości. Damon i Stefan nie skomentowali tego w jasny sposób, ale po ich twarzach można było domyśleć się, że to nie przelewki, Tatia jest naprawdę groźnym przeciwnikiem. Tylko zastanawiam się, jaką rolę odgrywam w tym dziwnym przedstawieniu- ja, zwykła dziewczyna, która znalazła się w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwej porze. Teraz czuję, jakbym miała powierzoną misję uratowania nie tylko swojego życia, ale także wielu innych bliskich mi osób. Czułam, że nie będzie to zwykła walka, jakieś przeczucie podsuwało mi myśl, że poświęcenie będzie niezbędne i poniesie ze sobą wiele ofiar. Przewróciłam się na bok, przykładając policzek do zimnej poduszki. Pokój był pogrążony w ciemności, a ja przeżyłam właśnie bezsenną noc, pełną rozmyślań, które tylko pogarszały całą sytuację. Zrzuciłam z siebie kołdrę i spuściłam nogi z łóżka, dotykając nimi zimnej podłogi. Przygładziłam szybko pościel i wyszłam z pokoju. Poruszałam się bezszelestnie, jak na wampira przystało, ale mimo to, bałam się, że kogoś obudzę. Nie chciałabym, aby wszyscy się nade mną użalali, pytali o moje samopoczucie. Oh, mam być szczera? Jak mam się czuć, gdy wszyscy myślą, że mam misję uratowania świata? Jakaś psychopatka chce mnie zabić, bo podobno  zabrałam jej moce, które chce odzyskać. Oto kolejny dzień z życia  Eleny Gilbert. Zeszłam powoli do kuchni, po czym od niechcenia wzięłam szklankę i nalałam do niej wody. Niby normalna czynność, odruchowa, ale u mnie wywołała wspomnienia człowieczeństwa. Tak bliskiego, a jednocześnie odległego, a przecież nie tak dawno byłam jeszcze beztroską dziewczyną, o rumianych policzkach i szerokim, promiennym uśmiechu. Moje serce biło, najzwyczajniej w świecie, gdy byłam przestraszona, przyśpieszało, gdy leżałam wieczorem w łóżku gotowa do snu, uspokajało się. Westchnęłam i nie upiwszy łyku, odłożyłam szklankę na blat. Oparłam się o niego i spojrzałam przez okno na granatowe niebo pełne gwiazd, błyszczących punkcików, kontrastujących na ciemnym tle. Niezliczona ich ilość, niektórzy wierzą, że spełniają marzenia, ale cóż one mogą zrobić, same w bezkresnym wszechświecie z ludźmi, wołając o wysłuchanie ich zachcianek i próśb.

- Elena?

Nie musiałam się odwracać, aby zobaczyć kto stoi za mną. Poczułam jego obecność, jego zapach, oddech na moim karku. Może to irracjonalne, ale nagle odczułam potrzebę bycia blisko niego, wtulenia się w jego koszulę i wypłakania jak dziecko, potrzebujące otuchy. Nie zmieniając swojego położenia, nasłuchiwałam jak bierze oddech i wypuszcza powietrze z powrotem. Łzy napłynęły mi do oczu, zamazując gwiazdy na które patrzyłam. Odwróciłam się gwałtownie na pięcie i rozpłynęłam się w objęciach Damona, silne ramiona zaciskały się wokół mnie, dając mi poczucie bezpieczeństwa.

- Nie chcę umierać…

- Nie umrzesz.

Spojrzałam na mężczyznę, w jego nieprzeniknione niebieskie oczy, które wpatrywały się we mnie z uwagą i troską.

- Tatia mnie zabije, prędzej czy później. Nie uniknę tego, nie zaprzeczaj. Wiem co mnie czeka, ale po prostu chcę przeżyć moje ostatnie dni jak najlepiej. Pomożesz mi?

Popatrzyłam na niego wyczekująco, oczami pełnymi łez, przełykając głośno ślinę i tkwiąc cały czas w jego uścisku.

- Zawsze będę cię chronił Eleno.  Pomogę ci gdy będziesz w potrzebie, choćbym nie wiem co miał zrobić, aby ulżyć ci w cierpieniu. 

Wzięłam głęboki wdech, gdy nagle nachylił się nade mną i złożył na moim czole pocałunek, po czym gwałtownie wypuściłam powietrze z ust. Szloch zapanował nad moimi emocjami i impuls, nakazał mi ponieść się moim emocjom. Zrobiłam krok w przód i złączyłam swoje usta z ustami Damona. Przez moje ciało przeszedł przyjemny prąd, niczym za pomocą dotknięcia czegoś pod wysokim napięciem. Wampir zareagował od razu, chwycił mnie pod kolana i przyparł do ściany. Zarzuciłam mu ręce na szyję i zatraciłam się w pocałunku. Słone łzy płynęły po moich policzkach, ale one były tylko pozostałością, po tym, co było. Teraz, tu i teraz, czuję nieopisaną euforię, rozpacz i pożądanie, wszystko zmieszane ze sobą, wzmacniające moją relację z Damonem. Pocałunek był pełen pasji, tęsknoty i strachu, przed utratą drugiej osoby. Te skrajne emocje połączyły się w całość, tworząc małą przestrzeń, w której byłam tylko ja i Damon, nasz świat. Oderwaliśmy się od siebie, głośno oddychając. Stałam przy ścianie, roztrzęsiona i dopiero teraz dotarło do mnie, co się właściwie stało. Pocałowałam Damona Salvatore, mężczyznę, którego dawno pragnęłam, ale odrzucałam od siebie tą myśl, zaprzeczając temu. Żyłam w przekonaniu, że woli jakieś atrakcyjne blondynki, z stanikami push-up i pociągającym spojrzeniem, pełne seksapilu. Teraz moja teoria stała pod znakiem zapytania, prysła jak bańka mydlana w chwili, gdy odwzajemnił mój pocałunek.

- Damon, ja… – wyszeptałam, podnosząc wzrok. Nasze spojrzenia się spotkały, a między naszymi ciałami były milimetry odległości, ponieważ nikt z nas nie zrobił najmniejszego ruchu.

- Dobranoc Eleno – powiedział cicho i odszedł, lekko dotykając mojego nagiego ramienia, z którego zsunęło się ramiączko cienkiej halki.

Zostawił mnie w stanie rozkojarzenia, czułam jak moje policzki płonęły, co jest niemożliwe, ale czułam jak oblewa mnie fala gorąca. Wyszłam tylko napić się wody, a skończyłam na gorącym pocałunku z seksownym wampirem. Czy właśnie o to chodziło mi, gdy mówiłam, że chcę przeżyć moje ostatnie dni jak najlepiej? Czy chcę je wykorzystać, będąc u boku Damona? Czy tego pragnę? Myślę, że tak.

***

Na skórzanym fotelu naprzeciwko okna siedział mężczyzna, spoglądając w bezkresną dal. Drzwi do jego pokoju otworzyły się z hukiem, a stanęła w nich dziewczyna z zaciętym wyrazem twarzy. Mężczyzna odwrócił się momentalnie, stając w ułamku sekundy naprzeciwko gościa.

- Kogo my tu mamy…

- Odległość! – warknęła, cofając się o dwa metry – Jeśli masz zamiar mnie zabić, przemyśl to dwa razy, bo to co ci przynoszę, ma większą wagę niż moje życie. Przynajmniej dla ciebie.

- Kusząca propozycja, może zaczniesz swą opowieść, bo wprawdzie zaczynam rozważać wbicie kołka w twoje serce, które ucieka ode mnie już tak długo.

- Elena Gilbert żyje. Jest wampirem.

Chwila ciszy zapanowała w pokoju, a spojrzenie wampira przecinało powietrze.

- Jak do cholery jest wampirem! – wrzasnął, przygwożdżając dziewczynę do ściany za szyję.

- Twoja siostrzyczka widocznie ma słaby słuch, skoro nawet nie umie zabić jednej, głupiej dziewczyny i wychodzi zadowolona, nawet nie kłopocząc się o to, aby posłuchać czy jej serce nadal bije – wycharczała, próbując wyswobodzić się z żelaznego uścisku. Upadła na ziemię, gdy mężczyzna powędrował wściekły na koniec pokoju i stanął przed wielkim oknem. Miasto w dole tętniło życiem, a wesołe głosy ludzi bawiących się na ulicach Nowego Orleanu roznosiły się po całym mieście.

Wampirzyca rozmasowała sobie szyję i wstała z podłogi, strzepując ze spodni niewidzialny kurz.

- Na twoje szczęście, mam dla ciebie ofertę. Jej życie, za moją wolność.

Rozległ się kpiący śmiech.

- Myślisz, że lata ucieczki są warte jednego, marnego życia? Musisz zapłacić swoją cenę, moja droga.

- A co jak powiem, że nasza kochana Tatia wstaje z martwych i chce uśmiercić niewinną Gilbert? Na pewno wiesz, że ma dar tej wstrętnej wiedźmy i teraz ona chce do odzyskać. Ciekawe, nie powiem – oparła sarkastycznie i usiadła na fotelu, gdzie początkowo siedział wampir.

Lekceważące prychnięcie.

- Na razie możesz odejść. Ale to nie znaczy, że jesteś wolna. Jak Tatia zabije Elenę, zwrócę ci twoją wolność, a ja będę mógł tworzyć hybrydy, w spokoju, że ostatni sobowtór mi w tym nie przeszkadza i leży głęboko pogrzebany w ziemi.

- Co za wspaniałomyślność, Klaus. Mam nadzieję, że nie do zobaczenia.

I zniknęła za osłoną nocy. Radosne dotąd głosy ludzi, przerodziły się w pojedyncze krzyki. Na twarzy mężczyzny pojawił się zagadkowy uśmiech. 

***

Czytasz=komentujesz :) Proszę <3

Witam, koniec roku, wena mnie złapała, że jak nigdy szybko napisałam rozdział i szło mi to tak lekko. Chyba mi się udał, ale nie mnie oceniać. Miłego czytania! Napiszcie swoje odczucia związane z rozdziałem! Ściskam xoxo