Rozdział 18 "Życie ma swoją cenę. Ty ją płacisz….”

Biegłam ile sił w nogach przed siebie. Oszołomiona sytuacją, która miała dziś miejsce nie byłam zdolna do racjonalnego myślenia. Tak po prostu, obudziłam się na ziemi z kołkiem z sercu, zamiast być martwa, była jak najbardziej żywa. Nawet uszczypnęłam się, na znak że nie śnię. Obok leżała nieżywa Rebekah, którą prawdopodobnie zabiłam. Boże. Stanęłam jak wryta, uświadamiając sobie co zrobiłam. Gdy umiera pierwotny wraz z nim umierają wszyscy, których przemienił. Jeśli ona przemieniła Damona albo Stefana…

W mgnieniu oka znalazłam się przed posiadłością, wyważając drzwi, tak że leżały na ziemi wyrwane z zawiasów. Ruszyłam pędem na górę, gdzie ostatnio widziałam Damona. Stefan wyszedł, więc pewnie jeszcze nie wrócił. Czy kiedykolwiek to zrobi?  Otworzyłam z impetem drzwi do pokoju starszego Salvatore i z ulgą ujrzałam go pijącego Burbona i stojącego naprzeciwko okna. Gdy wyczuł moją obecność odwrócił się i przerażony zlustrował mnie od stóp do głów.

- Elena, co ci…

Nie dałam mu dokończyć zdania, bo rzuciłam się wampirowi na szyję, przylegając do niego całym ciałem. Cała drżałam, nie mogąc tego powstrzymać. Może teraz wszystkie emocje postanowiły opuścić moje ciało? Mogłam umrzeć, ba, umarłam, ale jakimś cudem zmartwychwstałam, jeśli można to tak nazwać. I zabiłam pierwotnego wampira, bez pomocy kołka  z białego dębu, normalka. Czemu miałabym uważać ten dzień za coś niezwykłego? Ale na rzeczach wyjątkowych nie poprzestałam. Wspięłam się delikatnie na palce i wpiłam w usta bruneta, który zesztywniał zaskoczony. Całowałam go z ogromną pasją, zaangażowaniem i strachem, że mogłam go stracić. Wampir otrząsnął się i zaczął równie gorliwie odwzajemniać pieszczotę. Przyparł mnie do ściany i sunął dłońmi po moim ciele. Łzy spływały po moim policzku i moczyły moją czarną bluzkę. Zadrżałam pod jego dotykiem i popchnęłam go lekko w stronę łóżka, nie przestając go całować. Czułam jak jego kąciku ust unoszą się lekko, ale jego ciało nie protestowało. Leżałam na miękkim łóżku i przeżywałam właśnie jeden z najlepszych momentów mojego życia. Zapomniałam o wszystkim, co miałam mu powiedzieć. A no tak, już nie miałam żadnych pytań, bo skoro byłam tu, obściskując się z Damonem to znaczy, że nie ma nic wspólnego z linią Rebeki. Widziałam tylko jego oczy, które posyłały mi nieme pytania o pozwolenie. Zgadzałam się na wszystko, cokolwiek by się działo, ta chwila ma trwać wiecznie. Nawet nie zauważyłam, że Damon pozbył się swojej koszuli, bo byłam tak zajęta całowaniem go. Czułam jak moja bluzka unosi się ku górze, a ręka wampira muska mój brzuch, na którym dostałam gęsiej skórki. Brunet składał delikatne, aczkolwiek namiętne pocałunki na mojej szyi, zjeżdżając powoli niżej, na obojczyk.

- Elena! – głośny krzyk przeszył głuchą ciszę, zakłócaną dotychczas przez nasze oddechy. Do pokoju niczym nie skrępowany, wparował Stefan. Oczu niemalże wyszły mu z orbit, gdy zobaczył Damona półnagiego, leżącego na mnie i mnie prawie bez bluzki. Było blisko, nienawidzę cię Stefan, ugh!

- Braciszku, urwę ci łepetynę, więc lepiej żebyś miał dobry powód, aby bezwstydnie zakłócać moją przestrzeń osobistą, która ma zasięg również na progu mojego pokoju – warknął starszy Salvatore i zszedł ze mnie, siadając potem na skrawku łóżka z zaciśniętymi pięściami.

Ja siedziałam oparta o ramę łóżka, przykrywając się niedawno zdjętą bluzką, lekko zakrwawioną i zawstydzona przeklinając się w myślach. Stefan potrząsnął głową i zacisnął usta tak mocno, że jego mięsień na twarzy drgnął gwałtownie. Potem ze świstem wypuścił powietrze i wycedził jedno słowo.

- Bonnie.

Nie musiał nic dodawać, bo nagle uzmysłowiłam sobie wszystko, bez zbędnych tłumaczeń Stefana. Otworzyłam usta, aby coś powiedzieć, krzyknąć, cokolwiek, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Zerwałam się na równe nogi, zbiegając na dół i wskakując do samochodu Damona. Moje ręce trzęsły się i nie mogłam trafić kluczykiem w stacyjkę. Na szczęście parę sekund później do pojazdu wsiedli również bracia i starszy z nich, przekręcił kluczyk, ale wskazał głową na miejsce obok kierowcy. Szybko zamieniliśmy się rolami i chwilę potem siedziałam obok Damona, który jechał z zawrotną prędkością w stronę domu mojej przyjaciółki, nie zwracając uwagi na ograniczenie prędkości. Po paru minutach, który dłużyły się w nieskończoność dojechaliśmy na miejsce. Wysiadłam z czarnego volvo i pobiegłam w stronę wiktoriańskiego domku, który stał na obrzeżach drogi. Zapukałam w drzwi dziesięć razy pod rząd, pocąc się ze zdenerwowania.

Drzwi otworzyła mi starsza kobieta, o opalonej, pomarszczonej twarzy i niebieskich jak fiołki oczach. Jej włosy, niegdyś kruczoczarne, teraz było siwe, niczym nie przypominając swojej pierwotnej barwy. Babcia Bonnie. Jej spojrzenie było zatroskane, zmęczone i przerażone. Zamarłam na widok jej oczu, które wyrażały dogłębne cierpienie. Gdy kobieta zobaczyła stojących za mną Salvatorów, pokręciła ze złością głową.

- Żadne z wampirów nie przestąpią progu mojego domu – warknęła i wskazała chudym palcem na braci.

- Ja jestem wampirem – przypomniałam – Proszę, pani Bennet muszę zobaczyć Bonnie.

Kobieta zawahała się, ale ostatecznie wydusiła ciche zaproszenie, tłumacząc, że jestem przyjaciółką jej wnuczki i mam prawo ją zobaczyć. Weszłam bez ogródek do środka i skierowałam się do salonu, skąd wyłapałam ciche i słabe bicie serca.

Na widok mulatki leżącej bezwładnie na kanapie i przykrytej ręcznie robioną narzutą, serce ścisnęło mi się w małą kulkę, która nie biła i była zimna jak lód. To wszystko moja wina. Gdybym jakoś z większą stanowczością odwiodła ją od pomysłu połączenia nas, teraz by tu nie leżała, ledwo co oddychając.

- Jak udało się ją uratować? – spytałam drżącym głosem, obejmując się rękoma.

Nie dostałam odpowiedzi. Domyśliłam się, że kobieta użyła jakiś zioł albo magii, ale nie mogłam być niczego pewna.

- Ona jest rośliną – szepnęła, ujmując dłoń swojej wnuczki. Twarz Bonnie była spokojna, jakby dziewczyna zapadła w błogi sen i śniły się jej przyjemne rzeczy. Nie rozumiałam jej słów, jak to rośliną? Widząc moje zdziwione spojrzenie, westchnęła tylko i wpatrywała się w leżącą dziewczynę.

- Nie obudzi się. Jest nieprzytomna i się nie obudzi – załkała – Zrobiłam wszystko, aby ją uratować, ale gdy ty umarłaś, ona także. Pozostało mi tylko utrzymywanie jej przy życiu, ale biernie. Z czasem trzeba będzie pozwolić jej odejść.

Zaniemówiłam i upadłam na kolana, obok siedzącej nad ciałem mojej przyjaciółki, jej babci.

- To moja wina – szepnęłam i wybiegłam z domu. Rześkie powietrze przywróciło mi część racjonalnego myślenia, ale tylko niewielki kawałeczek. Nie mogłam pozwolić mojej przyjaciółce umrzeć. Nie z mojego powodu. Na drżących nogach ponownie weszłam do mieszkania i zauważyłam, że babci nie ma przy Bonnie. Powoli podeszłam do niej i chwyciłam ją za jeszcze ciepłą dłoń.

- Kocham cię Bon i nie pozwolę ci odejść. Rozumiesz? Coś wymyślę – szeptałam, opierając czoło o jej złączone dłonie, przesiąknięte jej zapachem. 
Wdychałam tą woń, tak dobrze mi znaną mieszankę róż i jakiś ziół. Ona nie zasługiwała na taki wyrok, los. Była najbardziej współczującą i dobrą osobą, jaką znam i jeśli ktoś miałby umrzeć to powinnam być ja. Zabiłam dwoje ludzi w przeciągu paru godzin. I nikomu o tym nie powiedziałam. Uścisnęłam rękę przyjaciółki. Już miałam wstać i wyjść, gdy jakaś siła, przyciąganie nakazywało mi bezruch. Osłupiała patrzyłam jak z mojej dłoni wypływa złocisty promień, który wnika w ciało Bonnie. Niepewnie oderwałam rękę od jej ramienia, a w tym samym momencie poczułam jakby ktoś wbijał we mnie tysiące ostrzy. Krzyknęłam, gdy ten sam złocisty promień wnikł we mnie ponownie powodując niewyobrażalny ból. Brałam krótkie, urywane oddechy, ale gdy wdychałam powietrze myślałam, że wciągam żyletki. Byłam przerażona i nie mogłam wykonać żadnego ruchu, tylko musiałam znosić te cierpienie.

„ Życie ma swoją cenę. Ty ją płacisz, jeśli decydujesz przywrócić je z powrotem”.

Ten głos rozbrzmiał w mojej głowie i zamienił się w tysiące odgłosów, powtarzających się niczym echo. Odzyskałam kontrolę nad swoim ciałem i chwyciłam się za głowę, próbując uciszyć te nieznośne głosy które rozsadzały mi czaszkę. Wzięłam ostatni, krótki oddech i zemdlałam.

- Elena – ktoś powtarzał moje imię jak mantrę. Z całych sił starałam się wybić ponad powierzchnię, aby odzyskać przytomność. Spod zmrużonych oczu widziałam niewyraźne kształty, ale ten głos mogłabym rozpoznać nawet w ciemności. Z czasem mój wzrok odzyskał ostrość i mogłam podźwignąć się na łokciach oraz rozejrzeć dookoła. Nade mną stali Stefan i babcia Bonnie, a obok mnie klęczał Damon.

- Co się stało? Wszystko w porządku? – spytał troskliwie, gładząc moje ramię. Pomógł mi wstać i usiąść na fotelu, stojącym pod oknem, które było otwarte, wpuszczając przy tym do środka orzeźwiające powietrze.

- Ja… nie wiem.

Odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Nie miałam pojęcia co zrobiłam, ani co się ze mną działo. Jedyna myśl, która krążyła mi po głowie i nie dawała spokoju.

„Życie ma swoją cenę. Ty ją płacisz…. ”

Moja przyjaciółka. Ocknęłam się.

- Gdzie do cholery jest Bonnie?!

***

No i jest kolejny. Miał pojawić się w niedzielę, no ale cóż :)

Spotkanie z Tatią się zbliża, ale myślę, że jeszcze będzie z około cztery rozdziały, zanim bitwa się rozpocznie. Całość opowiadania oceniam na 35-40 rozdziałów. 

Następny blog już mam stworzony, szablon także, zwiastun zamówiony. Jak skończę tego bloga, nie martwcie się! Nie zniknę, mam mnóstwo pomysłów na historie.

Zauważyłam, że lubuję w fantastyce, ale nie zaprzeczam, może w przyszłości coś bardziej "przyziemnego" uskrobię ;) 

Zapraszam do komentowania!

Czytasz=komentujesz

To dla ciebie chwila, a dla mnie ogromna motywacja!