Rozdział 23 "Za dużo mówisz, za mało robisz."

Otworzyłam nieśmiało powieki. Rozglądnęłam się dookoła, ale nie zauważyłam nic więcej, oprócz konturów mebli spowitych w ciemności. Delikatnie uniosłam się na łokciu i przesunęłam stojący na etażerce zegar, tak, aby widzieć jego wskazówki. Byłam zdziwiona, gdy zdałam sobie sprawę z tego, że jest już po dziesiątej. Cóż, musiałam odespać noc pełną wrażeń. Musieliśmy.

Nadal nie wierzyłam w to, że wczoraj Damon zdobył się na takie wyznanie oraz to, że spędziliśmy razem noc. Odwróciłam się i popatrzyłam na jego śpiące oblicze. Wyglądał tak spokojnie, niewinnie, jego twarzy nie krzywił sarkastyczny uśmiech. Można było pomyśleć, że jest zwykłym nastolatkiem. Lekko przejechałam opuszkiem palca po jego twarzy, kreśląc drogę na linii szczęki. Pod jego zamkniętymi powiekami poruszyły się gałki oczne, ale nie obudził się.

Po raz pierwszy zdobyłam się na to, aby to zrobić z Damonem. Nie żałuję, broń Boże,  nigdy nie czułam do żadnego chłopaka chociaż w połowie czegoś tak silnego, jak do tego wampira. Na wspomnienie tego wydarzenia, jeszcze tak świeżego uśmiechnęłam się. Zawsze byłam wstydliwa, nawet nie chciałam myśleć o obnażeniu siebie i swoich słabości przed kimkolwiek, a tu taka odmiana. Stałam się dojrzalsza, tak mi się wydaje.  Rzeczy, które dzieją się ostatnio, zmuszają mnie do zachowania zimnej krwi i racjonalnego myślenia, co rzeczywiście pomaga mi w stoczeniu bitwy z samą sobą. Czy byłam silna psychicznie? Fizycznie, tak, teoretycznie rzecz biorąc, ponieważ byłam wampirem. Ale czy zdołam udźwignąć ciężar, który może unieść tylko moja psychika? Wczoraj Tatia dała mi ostateczny sygnał. Uczyłam się kiedyś łacińskiego, przez krótki czas, ale to wystarczyło, aby zrozumieć to słowo. „Veni”. Przybyłam. To zbliża się nieubłaganie szybko. Ostateczne starcie.

Podskoczyłam, gdy usłyszałam cichy brzęk, dobiegający z wnętrza szafki nocnej. Szybko otworzyłam szufladę, aby nie zbudzić Damona i chwyciłam telefon. Na wyświetlaczu widniała uśmiechnięta twarz Caroline. Zachodziłam w głowę, czego ode mnie chce, ale nie zastanawiając się dłużej, ubrałam czarną koszulę Damona, leżącą na podłodze i zeszłam na dół.

- Elena.

Rozległ się głos po drugiej stronie słuchawki, ale Caroline powiedziała to jakby z ulgą.

- Coś się stało? – zapytałam, zaniepokojona jej tonem.

Nastąpiła krótka cisza na linii.

- Wiesz, że ja Cię kryłam, starałam się, ale Jenna chce Cię widzieć – jąkała w popłochu.

Oblał mnie na przemian zimny i gorący pot, gdy usłyszałam o mojej ciotce. Jak miałam wytłumaczyć mojej przyjaciółce niemożność spotkania się z rodziną, bez wyjawiania miejsca i powodu mojego pobytu poza miastem? Oraz wyjaśnić ciotce, że chwilowo nie możemy się zobaczyć? Zaklęłam pod nosem.

- Nie mogę, zrozum Care. Nie wiem, wymyśl coś, co jak co, ale kreatywności Ci nie brakuje – jęknęłam zrozpaczona powagą sytuacji.

No tak, ciotka nie widziała mnie już parę tygodni, a to normalne, że się zaniepokoiła i żadne wyjaśnienia ze strony mojej przyjaciółki jej nie uspokoiły. Swoją drogą, jestem ciekawa co u mojego brata. Jak sobie radzi? Słucha się Jenny? Spotyka się z tą Victorią? Nadal ćpa i rozpacza po stracie rodziców czy…? Było tyle pytań, ale odpowiedzi brak. Zakłuło mnie w sercu na myśl o moich bliskich. Czemu to wszystko jest takie skomplikowane?

- Els ja rozumiem, masz tam swoje sprawy, ale ja nie jestem twoją sekretarką czy kim tam i nie mogę Cię kryć w nieskończoność. Uważam, swoją drogą, że także zasługuję na parę słów wyjaśnień co do twojego zniknięcia – odparła oskarżycielsko, lekko unosząc głos.

- Wiem, wiem i przepraszam, ale obiecuję, gdy się to wszystko skończy, wytłumaczę ci co tylko zechcesz – obiecałam żarliwie.

Usłyszałam ciche westchnięcie na znak poddania i tym razem zmęczony głos Caroline.

- Jest nam wszystkim ciężko – powiedziała cicho – Wracaj szybko. Przytrzymam Jennę.

Nie zdążyłam podziękować ani zapytać o co chodzi, bo usłyszałam dźwięk zakończonego połączenia. Westchnęłam cicho i rzuciłam komórkę na sofę, po czym poszłam do kuchni, gdzie przechowywaliśmy torebki z krwią. Gdy chwyciłam jedną do ręki, ochota na pożywienie się przeszła mi momentalnie i odłożyłam ją  z powrotem. Odwróciłam się w stronę okna i spojrzałam przez nie na zalaną słońcem polanę.

Poczułam na swojej talii dłonie, sunące niżej ku biodrom i chłodny oddech na mojej szyi. Uśmiechnęłam się mimowolnie i obróciłam się przodem do Damona.

- Dzień dobry – wyszeptałam, ledwo co poruszając ustami, bo wargi wampira były milimetry od moich.

- Mhm – mruknął i pocałował mnie delikatnie, ale było to niczym muśnięcie motyla. Zupełnie niepodobne do sposobu w jaki robił to Damon.

- Podsłuchiwałeś, prawda? – oderwałam się na chwilę i spojrzałam się na niego podejrzliwie spod przymrużonych powiek.

- Troszeczkę – przyznał się i położył ręce na mojej talii. Leniwie przesunął wzrokiem z góry na dół, uśmiechając się lekko na widok mojego ubioru. Sam był tylko w czarnych spodniach, ale nie narzekałam na taki widok.

- Co mam zrobić? – westchnęłam i położyłam głowę na jego ramieniu. Przylgnęłam do niego całym ciałem, wtulając się w Damona i wdychając woń jego perfum i żelu pod prysznic.

- Zgodzić się – zaproponował – Dałabyś radę.

- Nie wiem, nie czuję się na siłach, aby stawić czoło z bliską wizytą rodziny – zawahałam się – Co jeśli przytulę Jennę i poczuję pulsowanie pod skórą na jej szyi? Co jeśli się nie opanuję i ją skrzywdzę? Jeremiego? Ich obu? Nie wybaczyłabym sobie.

- Elena – westchnął – Za dużo mówisz, za mało robisz.

Jak na zawołanie podsadził mnie na blat kuchenny i złożył pocałunek na mojej szyi, schodząc coraz niżej. Jęknęłam cicho, wrażliwa na tą pieszczotę i objęłam go nogami w pasie.

- Rozpraszasz mnie – przygryzłam wargę – Skutecznie. Próbuję myśleć i podejmować poważne decyzje.

- Wiesz co myślę?

- Nie.

- Że decyzje mogą poczekać.

Prychnęłam cicho mimo woli i cicho krzyknęłam, gdy Damon uniósł mnie i w wampirzym tempie zaniósł do sypialni na piętrze. 

~~*~~

Nie zabijcie mnie za długość, bo pisałam to podczas pobytu przyjaciółki i takie coś wyszło. Jednak powiem, że już mam napisany 24 rozdział i jest on dłuższy. Będę pisać powoli 25, czyli Tatia i te sprawy. Nie mogę się doczekać, a wy? :) 

Dziękuję wam wszystkim, za to, że jesteście! 
Jak widzicie (a może jeszcze nie) dodałam zakładkę "Informacje". 
Ci, którzy są moimi czytelnikami mogą tam zostawiać info o swoich nowych rozdziałach. 
Ci, którzy chcą dostawać powiadomienia o moich nowych postach, niech również tam zajrzą! 

Zapraszam do głosowania na wasz ulubiony blog KLIK, ankietę organizuje katalog opowiadań o wampirach! W tym miesiącu próbuję swoich sił, a co będzie to będzie ;)