Rozdział 28 "Musiałam wybrać"

Po sześciu miesiącach poszukiwań, Elena Gilbert została uznana za zaginioną. Ale jak wytłumaczyć fakt, że idzie ona teraz opustoszałymi ulicami Mystic Falls, przedzierając się przez zaspy śniegu, ubrana tylko w koronkową, białą sukienkę do kolan z odkrytymi ramionami? Na jej brązowych włosach i czarnych rzęsach osiadały pojedyncze białe śnieżynki, które o dziwo, nie roztapiały się wcale. Dziewczyna szła boso, wytężając wzrok i próbując przypomnieć, gdzie tak właściwie zmierza. Nie wiele pamiętała, ostatnie co zakodowała w pamięci było to, jak leżała na łące obok umierając Tatii. Potem nastała ciemność, aż do dzisiaj, gdy nagle obudziła się i w jej głowie pojawiły się wszystkie obrazy z przeszłości, o których nigdy nie miała pojęcia. Nie czuła stóp, które znikały pod białym puchem, co krok się w nim zapadając. Pragnęła znaleźć się w ramionach ukochanej osoby, o której ciągle myślała, w chwili, gdy ostatni raz zamknęła powieki i wtedy, kiedy je ponownie otworzyła. Jednak w jej sercu kwitł niepokój, że coś jest nie w porządku. Gdy zauważyła idącą w oddali osobę, która zasłaniała ręką twarz, przed zamiecią, bez zastanowienia puściła się biegiem w jej stronę.

– Halo! – krzyknęła, wymachując ręką. – Proszę poczekać!

Postać zatrzymała się na chwilę, a gdy dziewczyna podbiegła bliżej, zauważyła na jej twarzy ogromne zdziwienie.

– Przepraszam, który dzisiaj jest? – zapytała niepewnie, kuląc się z zimna.

–  Dwudziesty czwarty grudnia – odpowiedziała kobieta w podeszłym wieku, z wymalowanym na twarzy szokiem, wywołanym skąpym ubiorem brunetki w środku zimy. – Boże dziecko, jesteś szalona? Jak ty wyglądasz! – wykrzyknęła.

Elena spojrzała na swój strój i stopy bez butów. Pewnie ta kobieta myśli, że zerwałam się z psychiatryka – pomyślała, przestępując z nogi na nogę. Grzecznie podziękowała i ruszyła w przeciwną stronę, zostawiając w tyle oszołomioną staruszkę. Szła przed siebie, wstępując wprost w ciemność, gdzie jedynie śnieg obijał się na ciemnym tle. Latarnie nie działały, jedynie niektóre lekko migotały, będąc już na wykończeniu. Przyspieszonym krokiem, prawie biegnąc kierowała się do przodu, chcąc zostawić za sobą ten mrok, spowijający wszystko na swojej drodze. Nim się obejrzała, a ku jej oczom, za drzew wyłoniła się spora posiadłość. Z początku wspomnienia wirowały w jej głowie jak za mgłą, ale po paru sekundach wydała z siebie zduszony okrzyk i ruszyła ile sił w nogach przed siebie. Gdy dobiegła do drzwi, głośno w nie uderzyła, cała się trzęsąc. Gdy chciała walnąć jeszcze raz, jej ręka nie napotkała żadnego oporu, a tylko przecięła powietrze. Przed nią stał Stefan, a w jego oczach widniało głębokie oszołomienie. Elena rzuciła się mu na szyję, przylegając do przyjaciela całym ciałem, skostniałym z zimna. Wampir stał z opuszczonymi rękoma, wszystkie mięśnie miał napięte, a spojrzenie miał utkwione przed siebie, dopóki dziewczyna nie oswobodziła uścisku i nie stanęła naprzeciwko niego. Skierował swój wzrok na nią, lustrując ją od stóp do głów, a jego usta były lekko rozchylone, jednak nie wydawały żadnego dźwięku.

– Jestem tu Stefan, wróciłam – oznajmiła trzęsącym się głosem, lekko się uśmiechając. Jej sine wargi drżały, a widoczne cienie pod oczami odświetlały się na tle bladej niż kiedykolwiek cery. Włosy jakby stały się ciemniejsze, a oczy także lekko zmieniły swój kolor na ciemniejszy odcień. Wyglądała zupełnie inaczej niż zapamiętał ją Stefan i ten fakt oszołomił go bardziej. Nie mógł uwierzyć, że stoi przed nim jego, opłakiwana przez tyle miesięcy, przyjaciółka. Gdy otrząsnął się z szoku, porwał ją w ramiona, a łzy mimowolnie popłynęły mu po policzkach.

– Nie płacz – zaśmiała się perliście, ocierając jego łzę. – Też za tobą tęskniłam.

Salvatore zawtórował jej cichym śmiechem i szybko zamknął za nią drzwi, prowadząc dziewczynę w stronę kominka.

– Ja majaczę – wydusił – to jest sen.

– Jeśli to sen, to na pewno nie umierałabym teraz z zimna – zażartowała i przybliżyła ręce do pnących się w górę płomieni w kominku.

Stefan ruszył na górę po ciepłe swetry i spodnie dla Eleny. Po chwili dziewczyna była ubrana w dwie, grube bluzki, bluzę zapinaną na zamek błyskawiczny i czarne legginsy, a bose stopy były ukryte w ciepłych kapciach.

– Dziękuję – odkaszlnęła, aby pozbyć się uciążliwej chrypki. – Nie wiem co się dzieje, ale zapomniałam jak to jest być zmarzniętym do szpiku kości.

Stefan przyjrzał się bacznie siedzącej dziewczynie, która owinęła dłonie wokół parującego kubka kakao. Jej skóra odzyskiwała powoli swój pierwotny kolor, na twarzy wstąpiły lekkie rumieńce, a oczy powoli odzyskiwały dawny błysk. Włosy pozostawały nadal ciemne, ale usta w kontakcie z gorącym napojem stawały się jasnoróżowe. Gdy wsłuchał się głębiej w ciszę, która panowała w salonie, wychwycił cudowny dźwięk, który pragnął usłyszeć w ciągu tych ostatnich miesięcy. Bicie ludzkiego serca, serca jego Eleny. Chwila radości ustąpiła przerażeniu, które go ogarnęło. To oznaczałoby, że…

– Jak to się stało – szepnął, opierając się o ścianę. Skierował swój wzrok na drewniane panele, na których zauważył pojedyncze drobinki kurzu. Wszystko składało się w całość. Odczuwanie zimna, bicie serca. Elena była człowiekiem.

– Jak się tu dostałaś? – spytał, siadając obok niej na kanapie, która ugięła się pod jego ciężarem.

– Nie pamiętam – zamyśliła się. – Obudziłam się wpatrzona w księżyc, a potem urwał mi się film. Nagle byłam na ośnieżonych ulicach i szukałam drogi donikąd. Jakoś trafiłam tutaj, a resztę sam znasz.

Stefan zamilkł, próbując złożyć z tego jakąś spójną całość. Elena otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale szybko je zamknęła. Wampir uniósł brwi i obrzucił ją pytającym spojrzeniem.

– Nie wiem czy powinnam – zawahała się. – To bardzo prywatne.

– Nie będę naciskał, ale przyznam, że cokolwiek to jest, pomogłoby mi w połączeniu tych faktów.

Westchnęła ciężko i niechętnie zaczęła mówić.

– Znam całą prawdę o Tatii – przełknęła ślinę i czuła, że coraz trudniej jej jest dobierać słowa. – Była moją siostrą.

– Co? – wyrzucił zszokowany Stefan, patrząc na Elenę z osłupieniem.

– Podczas, gdy obudziłam się w grobowcu, patrzyłam prosto w coś, co dawało jasne światło i padało na całe moje ciało, oświetlając tym samym przestrzeń wokół mnie. Byłam sparaliżowana, ale jednocześnie czułam wszystko. Usłyszałam wtedy głos, odbijający się od ścian niczym echo. Nie protestowałam, tylko uspokoiłam się i próbowałam przyzwyczaić do tego dziwnego stanu, w jakim egzystowałam. Widziałam obrazy. Bardzo zamazane, a głosy osób były jakby oddalone o paręnaście metrów. Dochodziły z oddali – zamyśliła się, jakby przenosząc się w kompletnie inne miejsce, myślami była już gdzieś indziej.

– Spostrzegłam moją matkę z wyrazem przerażenia na twarzy, gdy zobaczyła jak Tatia stoi nad kwiatem, który momentalnie więdnie i zamienia się w popiół. Dziewczynka odwróciła się do swojej rodzicielki, a jej oczy były całe czarne, niczym u demona. Moja matka… postanowiła ją zabić. Była wtedy w ciąży i bała się, że Tatia może mnie zniszczyć. Ona… - Elenie załamał się głos, podczas gdy przywoływała obrazy, tak szokujące dla młodej dziewczyny – Zabiła Tatię. Potem urodziłam się ja i matka zobaczyła, że jestem sobowtórem, próbowała mnie ukryć. Tatia nie była żadną pierwotną czarownicą. Miała w sobie demoniczną krew, a moce jakie posiadała były przepełnione mrokiem i złem. Mimo, że moja siostra nie żyła, Isobel, moja matka ukrywała mnie przed wszystkim, co mogłoby stanowić dla mnie najmniejsze zagrożenie. Jednak nie mogła przewidzieć tego, że Tatia nie odejdzie w spokoju. Była sprytniejsza od nas wszystkich. Gdy umarła, wypuściła swoje moce, była prawie pewna, że ja je przejmę w dni swoich osiemnastych urodzin. W taki sposób, mogła wrócić do żywych, ponieważ moce ją przywoływały, a gdy klątwa się we mnie uaktywniła, mogła zmartwychwstać. W naszych żyłach płynęła ta sama krew, dlatego to oczywiste, że to ja miałam zostać nosicielem. 

– Ale jak Tatia stała się skażona? Przecież mówiłaś, że płynie w was ta sama krew – zdziwił się Stefan, skupiając się na usłyszanej przed chwilą, wstrząsającej historii.

– Bo płynie. Gdyby żyła, podczas naszych osiemnastych urodzin moc, którą posiadała, przeszła także do mojego ciała, ale bez żadnego wyboru stałabym się także skażona. Matka to wiedziała, dlatego zabiła ją, abym miała wybór. I oto jestem, czyli wychodzi na to, że nie stałam się demonem jak Tatia – posmutniała na wspomnienie dzieciństwa swojej siostry. – Mimo wszystko, jaka by ona nie była, współczuję jej.

Stefan westchnął, chowając twarz w rękach, a następnie przeczesując włosy palcami.

– Isobel podarowała mi ten naszyjnik, aby chociaż w najmniejszym stopniu uniemożliwić Tatii kontakt ze mną – oznajmiła, otwierając dłoń, na której leżał naszyjnik, tak dobrze znany wszystkim, ponieważ dziewczyna nie rozstawała się z nim, aż do jej osiemnastych urodzin. – Teraz nie jest mi już potrzebny.

Położyła przedmiot na stole naprzeciwko i skrzyżowała nogi w kostkach.

- Moce finalnie wnikły we mnie, pozwalając mi tym samym wrócić. Tatia już nigdy nie będzie niepokoić nikogo z moich bliskich – powiedziała i wstała z kanapy.

– Wiesz, że jesteś człowiekiem, prawda? – zapytał Stefan, rzucając jej spojrzenie zmęczonych oczu.

Elena pokiwała głową, zagryzając wargę.

– Musiałam wybrać. Albo odrodzić się w mojej prawdziwej postaci, jaką zawsze powinnam być, lub umrzeć na zawsze. Bycie wampirem i potężną czarownicą, zakłócało działanie natury – oznajmiła. – Teraz jestem bardzo potężną czarownicą, ale wiem jak się kontrolować. Czuję moją moc i wiem jak z niej korzystać.

– Cieszę się, ale wciąż nie mogę uwierzyć, że tu stoisz – przyznał wampir, przytulając do siebie brunetkę.

Elena poklepała go czule po plecach, ale oderwała się od niego i rozglądnęła po pomieszczeniu.

– Gdzie jest Damon? – spytała bez ogródek, nagle odzyskując trzeźwość umysłu. – Jest na górze? Wybacz, nie mam już wampirzego słuchu – zaśmiała się lekko.

Stefan spochmurniał, słysząc o swoim starszym bracie. Postanowił, że nie będzie owijać w bawełnę i powie Elenie prawdę.

– Damon wyjechał chwilę po twojej śmierci. Nie mam pojęcia, gdzie może teraz być.

~~*~~

Przepraszam was za długość rozdziału, ale jakoś mi nie szło pisanie. Jak wrażenia? Jakieś teorie, co do tego w jakim stanie Elena zastanie Damona, jeśli go znajdzie?