Rozdział 30 "Nowy York"

Od samego rana siedziałam na sofie jak na szpilkach. Nerwowo uderzałam palcami o blat stolika, wybijając nierówny rytm. Stefan podczas zanoszenia bagaży do samochodu, do czego sam się zaoferował, ponieważ uważał, że jestem słaba, rzucał mi niepokojące spojrzenia. Widziałam w jego wzroku niepokój, gdy widział jaka jestem podekscytowana. Pewnie bał się mojego rozczarowania, ponieważ nikt z nas nie wie w jakim stanie znajduje się Damon. Widziałam wiele jego twarzy i nie boję się zastać tego, co jest mi przeznaczone zobaczyć. W mojej głowie gościł strach i podekscytowanie, dwie sprzeczne emocje, które były takich wielkich rozmiarów, gotowe eksplodować we mnie.

Zupełnie zapomniałam jak to jest być człowiekiem. Przypomniał mi o tym Stefan, który dopilnował, abym spakowała wszystkie ciepłe ubrania i inne rzeczy, potrzebne do funkcjonowania każdej istocie ludzkiej. Gdyby nie on, połowę z zawartości walizki bym po prostu pominęła i nie wzięła. Musiałam nawet usiąść na moim bagażu, ponieważ nie chciał się domknął. Salvatore zaplanował tygodniowy pobyt w Nowym Yorku. Nowy York. Odwiedzę miasto, które nie śpi. Nigdy tam nie byłam, ale zawsze o tym marzyłam. Szkoda, że jadę tam w takich okolicznościach. Gdy znajdę Damona, nakłonię go, abyśmy kiedyś wybrali się tam na wakacje. Z rozmarzenia wyrwał mnie Stefan, który delikatnie puknął mnie w ramię, wskazując głową na drzwi. Uśmiechnęłam się wesoło, poprawiłam guziki beżowego płaszcza, który miałam na sobie i ruszyłam w ślad za nim.

Gdy zajęłam miejsce obok niego, włączyłam ogrzewanie, ponieważ na zewnątrz było naprawdę zimno. Próbowałam powstrzymać szczękanie zębami, ale to było mimo mojej woli. Pozostawało mi czekać, aż w aucie zrobi się ciepło.

– Lecimy samolotem? – zapytałam zszokowana, patrząc jak mijamy znak lotniska i kierujemy się na drogę, do niego prowadzącą.

– Tak będzie szybciej – oznajmił spokojnie Stefan, koncentrując się na drodze.

Ta sytuacja przypomniała mi podróże z Damonem. Wampir nie musiał patrzeć na drogę, a ja mu ufałam. Całą swoją uwagę koncentrował na mnie albo na rzucaniu kąśliwych i sarkastycznych uwag, których tak bardzo mi brakowało. Zasępiłam się, wbijając wzrok w moje nogi, na których były jasnoniebieskie jeansy.

– Wszystko w porządku?

Pytanie Stefana wyrwało mnie z zamyślenia. Odpowiedziałam mu słabym uśmiechem i pokiwałam głową, po czym wpatrywałam się w mijające krajobrazy. Wszystko było okryte lekkim, białym puchem, niczym w bajkowej krainie. Na zewnętrznych szybach samochodu zagościł szron, który malował na nich przepiękne obrazy. Te dzieła natury wywołały u mnie lekki uśmiech. Wszystko było takie piękne i delikatne, będąc przy tym takie ulotne. Zupełnie jak moje życie teraz.

– Jak zdobędziemy bilety?

Stefan zaśmiał się cicho, kręcąc głową.

– Jestem wampirem, poradzimy sobie.

Wzruszyłam tylko ramionami, przypominając sobie tą przydatną umiejętność wampirów, jaką jest hipnoza. Będzie mi jej brakować. Chyba.

Nawet nie zauważyłam, kiedy zmorzył mnie sen. Obudziłam się gwałtownie zaczerpując powietrza i zanim zorientowałam się, że nadal jestem w aucie, kurczowo chwyciłam się klamki samochodu.

– Elena?

Popatrzyłam w lewo, ciężko oddychając. Stefan oderwał wzrok od drogi i wpatrywał się we mnie z niepokojem.

– Nic mi nie jest – wydusiłam, przeczesując palcami włosy. – To tylko taki odruch, pozostały po paru miesiącach spędzonych w grobowcu.

Wampir pokiwał współczująco głową i ponownie skupił się na jeździe.

– Ile już jedziemy?

– Trzy godziny. Jeszcze parę minut i będziemy na lotnisku.

Ucieszyłam się na myśl, że już niedługo wsiądę do samolotu i choć na chwilę zostawię za sobą problemy Mystic Falls. Nagle sobie o czymś przypomniałam.

– Mówiłeś, że moi przyjaciele się ze mną zobaczą – odparłam z zarzutem.

Nastało przejmujące milczenie. Obiecał mi, że odwiedzą mnie Caroline, Bonnie i inni, ale nie dotrzymał słowa, a tymczasem ja jadę do Nowego Yorku i nie wiadomo kiedy wrócę, a oni szaleją z niepokoju.

– Stefan!

– Elena, to odrębna sprawa…

– Obiecałeś! – zaoponowałam niczym małe dziecko.

– Nie mam z nimi kontaktu.

– Jak to? Przecież…

– Po twojej śmierci drogi nas wszystkich się rozeszły.

Osłupiałam. Jak to możliwe, że dotąd bliscy sobie ludzie, od tak, schodzą sobie z drogi i porzucają kontakty? Powinni się wspierać, a nie zamiatać brudy pod dywan i udawać, że nic się nie stało.

– Czyli oni nic nie wiedzą o mnie? – wydukałam.

– Tak.

Opadłam z powrotem na miękkie siedzenie. Przed nami majaczył się duży budynek lotniska, a przed nim ogrom aut, które wjeżdżały na parking i zajmowały na nich miejsce. My także zaparkowaliśmy na jednym z wyznaczonych pól. Wysiadłam z auta i oparłam się o nie, wpatrując się w zabieganych ludzi, ciągnących za sobą walizki i patrzących nerwowo na swoje karty, na których mieli napisane najważniejsze informacje potrzebne do znalezienia swojego miejsca na lotnisku. Stefan chwycił obie walizki i skinął głową, abym szła za nim.

Ruszyłam przed siebie, ze spuszoną głową, w której wirowały myśli na temat moich przyjaciół. Czy to prawda, czy naprawdę wszyscy odwrócili się od siebie? A może Stefan zataja prawdę? Nie przychodziły mi do głowy pomysły dlaczego miałby to robić. Jak za mgłą pamiętam moment, gdy Salvatore zahipnotyzował odpowiednich ludzi, aby nas przepuścili bez biletów i bez konieczności kontroli. Zostaliśmy skierowani wprost do tunelu, który prowadził do wejścia do samolotu. Zajęliśmy wybrane miejsca, a nasz podręczny bagaż został  umieszczony w szafkach nad naszymi głowami. Rozglądnęłam się dookoła, czując pod plecami miękkie oparcie, naprzeciw widząc wysuwane stoliki, a między miejscami była widoczna duża przerwa, tak, że mogliśmy swobodnie siedzieć.

– Pierwsza klasa – uświadomiłam sobie, łącząc fakty. – Serio Stefan?

Wampir wzruszył ramionami, lekko się uśmiechając.

– Lecisz po raz pierwszy do Nowego Yorku, więc ta podróż ma być niezapomniana, a to zapewnia odpowiedni komfort lotu.

– Dziękuję – zarumieniłam się lekko. – Ale nie musiałeś tak się starać.

Wyjrzałam za małe okienko, przez które widać było pasy, z których startowały albo lądowały samoloty. W budynku lotniska, przez wielkie, szklane okna wyglądali ludzie z uśmiechami na twarzach. Mimowolnie wykonałam ten sam gest. Nagle na środku stanęła ładna, blond włosa stewardessa zapowiadająca lot i wyjaśniająca szczegóły. Gdy wyszła, wcześniej puszczając oczko do siedzącego obok Stefana, samolot ruszył.

Z początku poruszaliśmy się po pasach, stopniowo zwiększając prędkość. W pewnej chwili poczułam unoszenie i stłumiłam w sobie krzyk, gdy wznosiliśmy się coraz wyżej. Stefan nakrył moją dłoń swoją, co mnie trochę uspokoiło i przypomniało o jego obecności.

– Nigdy nie leciałam samolotem – wyznałam, wyglądając nieśmiało przez okno, z którego rozciągała się wspaniała panorama.

– Kiedyś musi być ten pierwszy raz – szepnął mi na ucho i szybko się odsunął, nim zdążyłam się speszyć.

Wszystkie łąki, pola, wyglądały jak kolorowe łaty naszyte na ubranie, niczym mapka, gdzie budynki wyglądają jak małe czarne mrówki. Parę minut później dryfowaliśmy nad chmurami, które zasłoniły widoki. Rozciągały się niczym ocean, nie było widać ich końca, wydawałoby się, że są jak wata cukrowa, lekki puch. Tworzyły przeróżne kształty, ale niekiedy były czymś na kształt gładkiej tafli wody. Zaparło mi dech w piersi, chłonęłam te wszystkie obrazy, chcąc zapamiętać jak najwięcej. Wyobraziłam sobie drogę powrotną, z Damonem u mojego boku. Jego ręka przy mojej ręce, gładząca ją od nadgarstka, wspinając się coraz wyżej, do ramienia, wywołując u mnie przyjemny dreszcz. Jego chłodny oddech na mojej szyi i oczy, tęczówki koloru lazuru przenikające mnie, dotykając mojej duszy, obnażając wszystkie moje sekrety i słabości. Przegryzłam wargę, przytykając czoło do zimnego okienka. Nie mogłam się rozkleić, nie mogłam myśleć o tych wszystkich cudownych chwilach, ponieważ tak mi go brakuje. Nie widziałam go sześć miesięcy, a to wystarczający czas, aby wariować z tęsknoty. Drżałam na każdą myśl o nim, o wspólnie spędzonych chwilach, o tych pięknych momentach.

Podniosłam głowę, gdy podeszła do nas wcześniej wspomniana blond włosa stewardessa. Właśnie proponowała mi i Stefanowi, a w szczególności Stefanowi, coś do picia lub jedzenia.

– Może czerwone wino? – zachęcała cukierkowym głosem, pochylając się i eksponując tym samym wydatny biust.

Zrobiło mi się niedobrze. Przewróciłam oczami, gdy Salvatore odmawiał jej, a ona nadal zachęcała do zamówienia czegoś. Przecież wampiry nie jedzą ludzkiego jedzenia, więc po co ciągnie tą gadkę w nieskończoność?

– Chcesz coś Eleno?

Popatrzyłam na Stefana spod przymrużonych powiek, powoli przenosząc wzrok na blondynkę.

– Podziękuję – oznajmiłam, wracając do oglądania chmur.

Stewardessa westchnęła zawiedziona i pożegnała bruneta uroczym uśmiechem. Przymknęłam oczy, chcąc odpocząć od tego wszystkiego. Po jakimś czasie Stefan puknął mnie w ramię, a ja podskoczyłam w miejscu.

– Jesteśmy na miejscu – oznajmił wesoło i zachęcił do wyjrzenia przez okienko.

Podekscytowana od razu skierowałam swój wzrok w tamtą stronę i zamarłam. Rozchyliłam usta i szeroko otwartymi oczami wpatrywałam się w czarną głębię, pełną światełek. Był już wieczór, dzięki czemu oświetlenie miasta zapierało dech w piersiach, szczególnie z takiej perspektywy.

– Nowy York – szepnęłam.

~~*~~

Jest i kolejny! Zaczynamy poszukiwania Damona oraz wycieczkę po mieście, które nigdy nie śpi.